«За-ста-ем-ся!»

Прэзідэнцкія выбары 19 сакавіка 2006, якія прызналі сфальсіфікаванымі міжнародныя арганізацыі, вывелі на Плошчу некалькі дзясяткаў тысяч абураных людзей. Нягледзячы на холад і завіруху, адбыўся найбольшы мітынг дзесяцігоддзя.

Сабраліся і назаўтра. 20 сакавіка

моладзь, у адказ на нерашучае маўчанне палітыкаў, гукнула «Застаемся!» і паставіла на Плошчы першыя намёты,

вакол якіх шчыльным колам сталі людзі.

Мястэчка пад бел-чырвона-белымі сцягамі прастаяла ў цэнтры Мінска, насупраць рэзідэнцыі, да 24 сакавіка —

у лютыя маразы, аточанае «ціхарамі», якія хапалі ўсіх, хто спрабаваў пранесці на Кастрычніцкую ежу і цёплую вопратку.

Напярэдадні Дня Волі нервы аднаго з бакоў процістаяння не вытрымалі:

а 3-й ночы 24 сакавіка спецназ брутальна знішчыў намётавы гарадок, арыштаваўшы некалькі соцень яго насельнікаў. Усяго каля тысячы чалавек прайшлі ў тую вясну праз арышты і «суткі».

Многае тады было ўпершыню. Упершыню была асэнсаваная гіганцкая роля інтэрнэту як сродка непадкантрольнай камунікацыі. Упершыню, пасля гадоў апатыі і бязвер’я, прыхільнікі пераменаў пабачылі, колькі іх насамрэч многа. Упершыню пратэст замацаваўся на галоўнай, інаўгурацыйнай плошчы краіны, дзе некалі стаяў помнік Сталіну.

Плошча-2006 выглядала, пісаў палітолаг Віталь Сіліцкі, як «прарыў з раўнавагі лукашэнкаўскай аўтарытарнай сістэмы… праз пабудову маральных барыкад, выразных ліній супрацьстаяння паміж дабром і злом, і актывацыю чалавечага сумлення».

СМ

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару
«Нашай Нівы» ў ТГ