Андрэй Федарэнка: Добрую літаратуру ўпітваеш, як зямля ваду
Кароткая прамова Андрэя Федарэнкі падчас прадстаўлення лаўрэата другой прэміі імя Гедройца за 2015 год, Таццяны Барысік.
Таццяна Барысік
Добры дзень, дзякуй, што знайшлі час, прыйшлі, наведалі, падтрымалі нас. Я таксама, як Валодзя Глобус, пачну трошкі здалёку, але пастараюся няшмат… Справа ў тым, што я за 51 год першы раз у журы. Для мяне ўсё было новае: як садзіцца, як хто галасуе, як абмяркоўваюцца кніжкі. Я чакаў, што будуць нейкія сваркі, што будуць нейкія хаўрусы, што будуць нехта некага адцягваць… Якое шчасце, што гэтага нічога не здарылася і як было ўсё добра, светла. У нас практычна ніколі не павышаўся голас на ўсіх пасяджэннях. Што тычыцца журы, я дзякую гэтым людзям, якія са мной былі, і я з імі быў, што яны так прыстойна сябе паводзілі, і вось пакінулі пасля сябе такое прыемнае ўражанне.
Як я чытаю кніжкі звычайна? Як мы ўсе чытаем кніжкі? Аўтар, загаловак, можа быць, нават аглаўленне. Чытаючы сказ, паэму, апавяданне, мы ніколі не выпускаем з-пад увагі, што гэта напісана, што гэта пісаў [такі і такі] аўтар. І рэдкі выпадак, калі я чытаў большасць апавяданняў на журы — не ўсе апавяданні, далёка не ўсе, але нават калі тры, калі два ёсць — калі забываеш, што пісаў аўтар, хто ён там — мужчына, жанчына, калі ты проста [доўгая паўза]… калі ты проста ўпітваеш гэты тэкст, як зямля ваду, упітваеш, глытаеш як паветра, забываеш аўтара… Гэта факт, што твор атрымаўся, што кніга ёсць, што патэнцыял у такога аўтара магутны, калі ён будзе працаваць… Гэта калі ты чытаеш, і перад табой не ўзнікае агароджа з назвы, прыналежнасці і прозвішча аўтара. Калі ласка, я загаварыўся…
