Andrej Fiedarenka: Dobruju litaraturu ŭpitvaješ, jak ziamla vadu
Karotkaja pramova Andreja Fiedarenki padčas pradstaŭleńnia łaŭreata druhoj premii imia Hiedrojca za 2015 hod, Taćciany Barysik.
Taćciana Barysik
Dobry dzień, dziakuj, što znajšli čas, pryjšli, naviedali, padtrymali nas. Ja taksama, jak Vałodzia Hłobus, pačnu troški zdaloku, ale pastarajusia niašmat… Sprava ŭ tym, što ja za 51 hod pieršy raz u žury. Dla mianie ŭsio było novaje: jak sadzicca, jak chto hałasuje, jak abmiarkoŭvajucca knižki. Ja čakaŭ, što buduć niejkija svarki, što buduć niejkija chaŭrusy, što buduć niechta niekaha adciahvać… Jakoje ščaście, što hetaha ničoha nie zdaryłasia i jak było ŭsio dobra, śvietła. U nas praktyčna nikoli nie pavyšaŭsia hołas na ŭsich pasiadžeńniach. Što tyčycca žury, ja dziakuju hetym ludziam, jakija sa mnoj byli, i ja ź imi byŭ, što jany tak prystojna siabie pavodzili, i voś pakinuli paśla siabie takoje pryjemnaje ŭražańnie.
Jak ja čytaju knižki zvyčajna? Jak my ŭsie čytajem knižki? Aŭtar, zahałovak, moža być, navat ahłaŭleńnie. Čytajučy skaz, paemu, apaviadańnie, my nikoli nie vypuskajem z-pad uvahi, što heta napisana, što heta pisaŭ [taki i taki] aŭtar. I redki vypadak, kali ja čytaŭ bolšaść apaviadańniaŭ na žury — nie ŭsie apaviadańni, daloka nie ŭsie, ale navat kali try, kali dva jość — kali zabyvaješ, što pisaŭ aŭtar, chto jon tam — mužčyna, žančyna, kali ty prosta [doŭhaja paŭza]… kali ty prosta ŭpitvaješ hety tekst, jak ziamla vadu, upitvaješ, hłytaješ jak pavietra, zabyvaješ aŭtara… Heta fakt, što tvor atrymaŭsia, što kniha jość, što patencyjał u takoha aŭtara mahutny, kali jon budzie pracavać… Heta kali ty čytaješ, i pierad taboj nie ŭźnikaje aharodža z nazvy, prynaležnaści i proźvišča aŭtara. Kali łaska, ja zahavaryŭsia…
