«U łatyšoŭ — Daŭhava, u litoŭcaŭ — Nioman, a ŭ nas usie reki viaduć pa-svojmu»
Muzyka, publicyst i pierakładčyk Aleś Mikus, naviedaŭšy dniami Padźvińnie i pakupaŭšysia ŭ miascovych vadajomach, vyjšaŭ na rozdumy pra minuŭščynu i sučasnaść, jakimi padzialiŭsia ŭ fejsbuku.
Vid na Dźvinu z Zapałoćcia. Fota sa taronki ŭ fejsbuku Alesia Mikusa
«Kali pakupaŭsia ŭ Dźvinie-Daŭhavie ŭ Połacku źjaviłasia, a kali płavaŭ u Rasonskim voziery, uzmacnieła voś jakaja dumka.
Łatyšam lahčej być adzinymi jašče i tamu, što im dapamahaje mahutnaje daŭhaŭskaje ciačeńnie, bo pracinaje i «zabiraje z saboj» usiu Łatviju. U litoŭcaŭ taksama jość Nioman.
U nas tut nie tak. Na Padźvińni dumki płyvuć u adzin bok. Nioman viadzie pa-svojmu. Dniapro i Sož, tym bolš Prypiać (zusim mnie mała znajomaja) — pa-svojmu. U Pružanach Muchaviec, u Bieraści jon u Buh uciakaje, tam zusim mikrarehijon.
Dumajecca, my niedaaceńvajem rolu ciačeńniaŭ bujnych rek u (dez)intehracyi prastory.
Plamiony, vidać, aryjentavalisia na basiejny rek, nie? Nu, «kryvičy»-łathały i «radzimičy» pasožskija — dakładna tak.
Padumałasia pra kancept, viziju krainy jak (post)plemiannoha sajuza. A inakš što ich, takich roznanakiravanych ichnaj kalektyŭnaj dušoju, jadnaje? Pieraśpieŭvajučy Kanta: «h» frykatyŭnaje na jazyku i minskaja pałka nad hałavoj?»
