Dzianis Dudzinski pra novuju Biełaruś: Nas buduć trolić prychilniki Łukašenki i kazać, što pry im takoha nie było
Minaje hod z prezidenckich vybaraŭ-2020, jakija padzialili žyćcio biełarusaŭ na «da» i «paśla». Azirnuŭšysia nazad, užo składana pavieryć, što ŭ Minsku i rehijonach prachodzili šmattysiačnyja mitynhi z bčb-ściahami, što ludzi stajali ŭ čerhach, kab pastavić podpis za kandydataŭ, a paśla prahałasavać na ŭčastku, što była viera ŭ toje, što Biełaruś moža być inšaj. Da hadaviny vybaraŭ my vyrašyli pahavaryć ź lidarami mierkavańnia: što novaha jany daviedalisia pra biełarusaŭ i siabie, jakoje vyprabavańnie było samym ciažkim i čamu ŭsio jašče jość nadzieja na pieramieny.
Dzianis Dudzinski da leta 2020-ha byŭ televiadučym na BT, jaho zaprašali viadučym na vialikija dziaržaŭnyja kancerty, u tym liku na «Słavianski bazar», jon byŭ paśpiachovym akcioram u niezaležnym teatry. Paśla taho, jak Dzianis vystaviŭ dopis u padtrymku kramy Symbal.by, z telebačańnia daviałosia syści, inšyja prajekty taksama stali niemahčymymi. Dudzinskaha kidali na sutki na Akreścina, dzie pakazalna zdymali na videa ŭ «pakajalnym» siužecie. U pačatku červienia da jaho pryjšli siłaviki, nieŭzabavie jon razam z žonkaj, viadučaj Kaciarynaj Rajeckaj, byŭ vymušany źjechać za miažu.
Niahledziačy na ŭsie vyprabavańni, Dzianis usio jašče vieryć, što Biełaruś budzie inšaj.
«Lubaja kraina — heta ludzi. Źmianiajucca ludzi — źmianiajecca i kraina. Letaś biełarusy zrazumieli, ubačyli i pačuli ŭ tvar, što ich mierkavańnie i hałasy na vybarach nikoha nie cikaviać. Jany nie prahłynuli heta i pačali zadavać pytańni samim sabie, svajmu atačeńniu, blizkim, pracadaŭcam. Heta tyčyłasia nie tolki praciŭnikaŭ, ale i prychilnikaŭ ułady. Navat apošnim daviałosia kazać pra svaju pazicyju adkryta.
Nastupny etap — biełarusy pabačyli, što jany nie adnyja, što ich sotni tysiač, jakija mohuć niešta źmianić. Pierš za ŭsio, u sabie. Ludzi vyjšli, jany źmianilisia.
Ale — i ŭ hetym paradoks — kraina nie źmianiłasia. Ułada akazałasia macniejšaj, cyničnaj, bolš chitraj i podłaj.
Ale Biełaruś, jakuju ja ŭbačyŭ 16 žniŭnia i ŭ nastupnyja vychodnyja — maja hałoŭnaja radaść. Heta kraina, u jakoj ja chaču žyć i pracavać. Pryčym nie tolki dla siabie, ale i dla jaje hramadzian. Minułahodnija padziei źmianili majo staŭleńnie da ich. Naprykład, ja dziesiać hadoŭ nie siabravaŭ z adnym čałaviekam, a 16 žniŭnia sustreŭsia ź im la steły. Nieŭzabavie pačali stelefanoŭvacca. A paśla zatrymali mianie, paśla jaho, praz peŭny čas — znoŭ jaho. U vyniku my stali dapamahać adzin adnamu. Naohuł, vyśvietliłasia, što mnohija ludzi, jakich ja, mahčyma, kaliści nie zaŭvažaŭ abo staviŭsia ź nie nadta vialikaj pavahaj, stali dla mianie viernymi i nadziejnymi tavaryšami.
Badaj, nie tolki ja, uvieś śviet adkryŭ dla siabie biełarusaŭ. Navat skažu tak: biełarusy sami dla siabie adkryli biełarusaŭ. Vyjšli i raptam ździvilisia: «Heta my?»
Ujavicie, jak čałaviek padychodzić da štanhi vahoj u 200 kh i kaža: «Nie, ja jaje nikoli nie padymu». «Dyk pasprabuj», — kažuć jamu. «Nie, nie zmahu». U niejki momant jon ryzykuje — i raptam u jaho atrymlivajecca, jon kryčyć: «Fatahrafuj mianie chutčej! 200 kh! Hetaha nie moža być, bo nie moža być!» Abo marafonskaja dystancyja 42 km. Ty dumaješ, što jaje niemahčyma prabiehčy, a potym urešcie finišuješ. Anałahična pavodzili siabie i biełarusy.
Moj bol źviazany z kankretnymi ludźmi. Havorka pra niekalkich čałaviek, ź jakim ja siabravaŭ, da jakich chadziŭ u hości.
Jany apynulisia navat nie pa inšy bok barykadaŭ — takuju pazicyju možna i navat treba pavažać, kali jana vykazvajecca ščyra, nie za hrošy.
Dzie miaža? Vaźmicie majho susieda z dvara, jaki pracuje inžynieram i žyvie z čatyrma dziećmi ŭ maleńkaj dvuchpakajovaj kvatery. Jamu nichto nie płacić, kab jon spračaŭsia sa mnoj. Jon dapamahaŭ majoj žoncy, kali mianie pasadzili i kazaŭ, što patłumačyć mnie paśla vyzvaleńnia, čamu ja nie maju racyi.
Abo susied z majho doma. Vosieńniu pobač z nami prachodziŭ «Partyzanski marš», ja žyvu na Partyzanskim praśpiekcie. Ranicaj čuju, jak la padjezda idzie niejkaja svarka. Moładź padpiraje kamieniem dźviery, kab ludzi, jakija buduć raźbiahacca ad AMAPa, mahli zabiehčy ŭ padjezd. Čuju, jak hety rabaciaha kryje ich matam. Spuskajusia, a jon tym časam tłumačyć z maciarkom: «Kamieńčyk adjeździe — dźviery začyniacca. Tut kantakt treba razamknuć!» Pry hetym jon za dziejnuju ŭładu.
Ja pra tych ludziej, jakija akazalisia stukačami, niahodnikami, miarzotnikami. U 46 hadoŭ baluča ŭśviedamlać, što takim moža akazacca čałaviek, ź jakim ty dziesiać hadoŭ dzialiŭ apošniuju kašulu. Hety kankretny prykład tyčyŭsia tolki mianie, tamu daŭno adpuściŭ jaho. Ale sustrakajucca i inšyja historyi.
16 žniŭnia sustrakaju svaju znajomuju. Idziom pobač ź joj pa praśpiektu, radasnyja i ščaślivyja, siarod ahromnistaha natoŭpu biełarusaŭ.
Abdymajemsia, radujemsia, fatahrafujemsia. Steła, sonca, my pieramahli. Praź miesiac jana siadzić na telekanale i raskazvaje: jakija miarzotniki tyja biełarusy, jakija vychodziać.
Abo inšy prykład. Kali ty traplaješ tudy — u RUUS, u turmu ci na Akreścina — sustrakaješ ludziej, ź jakim sudakranaŭsia pa pracy. Vioŭ u ich karparatyŭ abo dzień narodzinaŭ u cieščy. Chtości ź ich moh niešta vyjhrać u «Vaša łato», kali ja tam pracavaŭ, abo pračynacca pad pieradaču «Dobraj ranicy, Biełaruś». Jany mianie paznajuć i tak cichieńka: «Dzionia, a ty viedaješ, chto heta zrabiŭ?» «Chto?» — zapytvaju ja. «Adydu zaraz u prybiralniu, papiery na stale ŭ mianie nie čapaj». Čałaviek sychodzić, i ja hladžu krajem voka.
Tam ža ŭsie proźviščy dakumientujucca. Kali hetyja papiery trapiać mnie ŭ ruki, naturalna, usio ahuču.
Raptam heta supadzieńnie?
Ale ja na 100% upeŭnieny, što ŭsio heta skončycca. Tak, spačatku nam budzie jašče ciažej. My trapim u prastoru biez času. Ale heta budzie naš asensavany vybar. Nie atrymajecca tak, što ŭłada źmianiłasia, a na nastupny dzień va ŭsich zarpłaty pa 10 tysiač dalaraŭ, i my kupajemsia ŭ zołacie.
Naturalna, budzie ciažka. Tady nastupić toj momant, kali sapraŭdy daviadziecca zaciahnuć pajasy. Nas buduć trolić prychilniki Łukašenki i kazać, što pry im takoha nie było. Vybieramsia!
Pajeździŭšy pa śvietu — ja byŭ prykładna ŭ 100 krainach — skažu, što biełarusy — absalutna jeŭrapiejski narod. Mahu ich paraŭnać sa šviejcarcami abo sa skandynavami. Za apošnija dziesiać hadoŭ biełarusy abjeździli Jeŭropu, jany pahladzieli va ŭsie baki śvietu, usmaktali ŭ siabie roznyja tradycyja, pierabudavalisia: pačynajučy ad źniešniaha vyhladu da mientalitetu.
Biełarusaŭ usiudy lubiać. Ad ich čakajuć jakasnuju pracu ŭ termin. Pakul nas usprymajuć chutčej jak tannuju pracoŭnuju siłu, ale praz hod-dva biełarusy siabie prajaviać. Upeŭnieny, atrymajecca kruta».
