«Hlań inšy raz na jaje — i rastańnie rastanie». Novyja vieršy paetaŭ — Chadanovič, Ščur, Bułaŭski
U novaj realnaści najlepšyja biełaruskija tvorcy źmiaščajuć svaje novyja tvory ŭ sacyjalnych sietkach.
płačam, bo vozić vadu na pakryŭdžanych vosień
voźmie ŭ abłohu Zaleśsie i voźmie Zavośsie
stužki dryžać na viatrysku spužanaju ptuškaj
ptuški latuć u zavosień apošniaju stužkaj
babina leta z takim niežanočym abliččam
što pavutu ŭ vałasach siviznoju nie ličym
chvoraja vosień navučyć lubić, jak zdaroŭje
tuju, što z nami tym bolš, čym navokał ch***roviej
tuju, što niekali ździvić staroj navinoju
z vyraju vierniecca vosień — i budzie viasnoju
ź joju paŭzuć na śviatło sutareńni i lochi
podych na poŭnaje nieba — zdarovy i lohki
hety zakon niepachisny, jak našy chistańni:
hlań inšy raz na jaje — i rastańnie rastanie
śnieham kaladnym u čysty ručaj vielikodny
nievierahodny, jak my — i, jak my, vierahodny
Ja ŭsio žyćcio ličyŭ siabie niavierujučym
hanaryŭsia hetym
i nikoli im nasamreč nie byŭ
prosta bajaŭsia pryznacca sabie ŭ svajoj viery
i tym nie mienš zaŭždy vieryŭ
jak toj kazaŭ va ŭsio aproč boha
u krasu krainu svabodu los kachańnie siabie budučyniu paeziju fiłasofiju
u što ja vieru ciapier dobraje pytańnie
mahčyma ŭ siabroŭstva
i mahčyma ŭ baćkoŭstva
u intuicyju
nie mahu skazać kab u reinkarnacyju
ale ŭ toje što cieła heta nie zusim ja
i što ja heta nie zusim ja
nu i ŭsio jašče ŭ los jaki nazyvajecca karmaj
tak, u los
Uładzimir Bułaŭski. Pavier mnie, Jura
Ja jašče dychaju. Mnie dychajuć (u śpinu).
Ja jašče pišu. Mnie pišuć (štrafy).
Možna prosta usie astynuć?
Mama, dzie zabyŭsia ja pakłaści ŭ šafu Mary
Pusta ŭ horadzie, bo ŭsie ŭ raźjezdach.
A ŭ tumanie chłopiec maładzieńki
Viesialicca i tak tančyć, dziorzki,
Jak ja ŭžo nie ŭmieju, peŭna.
Ja za horadam. Ciapier, narešcie, čuju,
Jak usio mieniej, mieniej, mieniej, mieniej
Praryvajecca skroź son. Pavier mnie, Jura
My ŭsio zdolejem, Juraś, pavier mnie.
