«Emocyi, savieckaść i adzinota». Takim Salej pabačyŭ Łukašenku
Pra heta advakat Ilja Salej raskazaŭ u vialikim intervju Mikitu Miełkazioravu.
Ilja Salej, Juryj Vaskrasienski i Alaksandr Łukašenka ŭ SIZA.
«U šeść ranku padjom, i kažuć: Salej, śledčyja dziejańni, — raskazvaje advakat z kamandy Babaryki Ilja Salej pra toj dzień, kali Alaksandr Łukašenka pryjechaŭ u SIZA sustrecca sa źniavolenymi pa jaho zahadzie palityčnymi. — Spytali, ci ja pajeŭ. Ja skazaŭ, što nie pajeŭ, i mnie adzinamu ŭ kamiery prynieśli śniadanak. Ja razumieju, što niešta adbyvajecca, što ŭ šeść ranku śledčyja dziejańni nie adbyvajucca. Usio, my vyjšli z kamiery.
Ja taksama zrazumieŭ, što adbyvajecca niešta nieardynarnaje, kali pačuŭ u kalidory hołas Lilii Uładzimiraŭny Ułasavaj. Paśla kanvair zadaŭ mnie cikavaje pytańnie: «A ŭ ciabie ci jość bolš prystojnyja štany?» Ja kažu: «Prabačcie, u mianie tut niama harderoba, što maju, to maju», — raskazvaje pra toj ranak advakat Salej.
Kali jaho pieravieźli ŭ SIZA KDB, to pastavili la ścienki kala nieznajomaha jamu mužčyny. «Ja realna nikoli nie bačyŭ Cichanoŭskaha», — raskazvaje jon.
«Ja pahladzieŭ na stoł. Na stale stajali šyldački ź imionami». I tut zavodziać Alaksandra Łukašenku.
Jon da taho momantu mierkavaŭ, što sustrakacca budzie niechta z kiraŭnictva Kamiteta dziaržaŭnaj biaśpieki, źjaŭleńnie Alaksandra Łukašenki było vialikim siurpryzam.
Uraziŭ Ilju Saleja Eduard Babaryka. Na Vaładarcy ŭsich zmušajuć štodzień halicca, a ŭ Eduarda była taja samaja elehantnaja barada, što i na svabodzie. Jak heta jamu ŭdajecca, spytaŭ Salej. «Nu što ž, ja na styli», — pažartavaŭ Eduard.
Kamunikacyja z Alaksandram Łukašenkam zaniała kala piaci hadzin.
«Ja nie mahu skazać, što heta byŭ dyjałoh. Heta byŭ abmien dumkami», — kaža Salej.
«Što vy chočacie?» — spytaŭ Alaksandr Łukašenka. «I Viktar Dźmitryjevič jak lidar — kali b nam dali padrychtavacca, heta była b zusim inšaja razmova, ale ž my nie viedali, nie rychtavalisia, my byli ŭ šokavym stanie — I Viktar Dźmitryjevič skazaŭ, što my chočam ekanamičnych pieraŭtvareńniaŭ, my chočam, kab u krainie byli sumlennyja vybary, viaršenstva zakonu, standartnyja žadańni luboha narmalnaha čałavieka i, faktyčna, pieradvybarnaja prahrama Viktara Dźmitryjeviča. Alaksandr Ryhoravič niešta zapisvaŭ, pakul Viktar Dźmitryjevič vystupaŭ, ale paśla jon skazaŭ, što jon z hetym niazhodny. Jon nie vieryć u čysta rynkavuju ekanomiku, jon heta bačyŭ u 90-ch, i heta ŭsio pravaliłasia», — uspaminaje słovy Łukašenki advakat Salej.
«Bolšuju častku času my słuchali. Heta jak hladzieć televizar, tolki ŭžyvuju», — tak heta zapomniłasia Saleju.
Łukašenka padaŭsia Saleju čałaviekam «emacyjnym i savieckim». «Heta hramadzianin Savieckaha Sajuza, jakoha b chacieŭ Saviecki Sajuz. Zachad — heta zaŭsiody kiepska, a Rasija — heta zaŭsiody dobra. Heta staŭleńnie da prava, što niejki zakon možna adsunuć ubok. Heta staŭleńnie da Maskvy jak stalicy Radzimy», — uspaminaje Salej.
«Jon vieryć, što praviły hulni ŭ palitycy adroźnivajucca ad praviłaŭ hulni ŭ biznesie ci paŭsiadzionnym žyćci», — takoje ŭražańnie skłałasia ŭ Saleja.
«Emocyi, savieckaść i adzinota» — tak Salej u troch słovach acharaktaryzavaŭ Alaksandra Łukašenku.
«Dumaju, Łukašenku było cikava pahladzieć na ludziej, jakija ŭzialisia źniadkul», — miarkuje Salej.
Zvazić palitviaźniaŭ u łaźniu prapanavaŭ Alaksandr Łukašenka, Babaryka pra heta nie prasiŭ — nasupierak tamu, što zajaŭlaŭ Łukašenka. Palitviaźni razumieli, što ich pavieźli ŭ łaźniu, kab i tam prasłuchoŭvać, kaža Salej.
«Cichanoŭski vielmi emacyjny, vielmi prostaliniejny», — kaža Salej. U hetym sensie jon paraŭnoŭvaje jaho z Łukašenkam.
«Viktar Dźmitryjevič — heta intelektualnaje myśleńnie, mieniedžmient, analiz ryzyk. A Siarhiej [Cichanoŭski] — heta ščyraść».
Ilja Salej nie staŭ raskazvać detali svaich uciokaŭ ź Biełarusi.
