«Miedyki pavinny być miłasernymi». Fielčar pra abstaviny zvanka načalnika Akreścina ŭ chutkuju
U niadzielu ŭ sacsietkach źjaviŭsia aŭdyjazapis: čałaviek, jaki pradstaviŭsia načalnikam IČU, patelefanavaŭ na padstancyju chutkaj dapamohi i paprasiŭ prybrać «niadobranadziejnych daktaroŭ» sa svajoj ustanovy. Staličny fielčar paznaŭ u hetym zapisy padziei 13 žniŭnia i raspavioŭ padrabiaznaści taho, što adbyvałasia na Akreścina, paviedamlaje Tut.by.
«Dobry dzień, majo proźvišča Kieniuch Ihar Ryhoravič, ja načalnik izalatara časovaha ŭtrymańnia na Akreścina. Tak. Hladzicie, značyć, u mianie zaraz znachodziacca, tolki što byli dźvie bryhady vašyja, voś. (…) U mianie była razmova ź lekarami. Ja vam chaču skazać, nu, miakka tak, što heta daktary nie zusim dobranadziejnyja i jany tut nie pavinny znachodzicca. Kali možna, prybiarycie ich, kali łaska, adsiul. Jany niasuć aby što i nie tudy, kudy treba», — kaža mužčynski hołas na zapisie.
Pačuŭšy hetuju razmovu, minski fielčar vyrašyŭ: heta praciah toj razmovy, jakaja adbyłasia pamiž miedykami i načalnikam IČU 13 žniŭnia na Akreścina. Pa-pieršaje, supadajuć numary bryhad, jakija pracavali tam u toj dzień — 602 i 212. Pa-druhoje, hołas načalnika IČU, jak ličyć fielčar, padobny na toj, jaki prosić na aŭdyja «prybrać niadobranadziejnych». I takaja razmova sapraŭdy była napiaredadni.
— Zanadta šmat supadzieńniaŭ, — adznačaje fielčar. — Heta adbyvałasia 13 žniŭnia, kali stali masava adpuskać zatrymanych. Ranicaj dźvie bryhady adpravili dziažuryć na Akreścina. Nam nie dazvalali padychodzić da paciarpiełych, ich pryvodzili asabista. Navat kali bačyli, što ludziam patrebna dapamoha, my nie mieli prava da ich padychodzić.
Pavodle miedyka, jany staralisia jak maha bolš ludziej vyvieźci z Akreścina ŭ balnicu. A praz paru hadzin dziažurstva ŭ IČU zaviazałasia razmova, praciah jakoj čuvać na aŭdyjazapisy.
— My abmiarkoŭvali, chto hladzić televizar, a chto nie. Načalnik IČU staŭ kazać, my hladzim ŭsiakaje h…, čytajem telehram-kanały zamiest taho, kab hladzieć narmalnaje telebačańnie. Maŭlaŭ, chacieli pieramien — voś atrymlivajcie. I čamuści ŭźjeŭsia na nas, staŭ kryčać matam, skazaŭ: «Navošta nam takija čullivyja pamočniki?» Voś tady my adkazali, što miedyki pavinny być miłasernymi, čullivymi i spačuvajučymi. Jon syšoŭ telefanavać našamu kiraŭnictvu, a potym skazaŭ pakinuć terytoryju IČU. My źviazalisia sa staršym doktaram, jon paćvierdziŭ: sapraŭdy takaja razmova była, nam treba źjechać, — tak svajo dziažurstva na terytoryi izalatara apisvaje minski fielčar.
Naš surazmoŭca raspaviadaje, što zvanok ad čałavieka, jaki nazvaŭsia načalnikam IČU, pryniaŭ dyśpietčar. Miarkujučy pa zapisie, heta Maryja Hrybok.
— My potym zahadčyku tłumačyli, što adbyłosia. Prosta słova ŭ słova. Choć było soramna heta paŭtarać, — pryznajecca fielčar. — Razumiejecie, składana rabić svaju pracu, ratavać ludziej, kali tabie nie dajuć hetaha rabić. Jak pracavać, kali nas sadžajuć u turmy? Kažuć, miedykaŭ dastatkova, dyk kožny druhi pracuje na dźvie staŭki, kab miedycyna ŭ krainie nie stała. Z maja pa lipień u mianie 300 hadzin! Paśla vybaraŭ nas źbirali, kazali, my pavinny być apalityčnyja, lačyć ŭsich. Ale jak zapluščyć vočy, kali na Puškinskaj u žniŭni padčas akcyi jedzie mašyna chutkaj dapamohi, a ŭ jaje laciać śviatłošumavyja hranaty? Jak možna vieryć tamu, što kažuć pa telebačańni? My bačyli usio na ŭłasnyja vočy, nam nichto nie naviazvaŭ svajo mierkavańnie. Ubačyŭšy źbitych ludziej, na jakich nie było žyvoha miesca, niemahčyma było narmalna spać try tydni. Zapluščvaješ vočy — a tam takija karcinki. Raspluščvaješ vočy i płačaš. Było kryŭdna, što, znachodziačysia na pracoŭnym miescy, ničoha nie možaš zrabić.
