Babula, jakaja razmaŭlała z Łukašenkam u carkvie: Navošta maski? Treba bajacca Boha, a nie karanavirusa
Na Vialikdzień Łukašenka naviedaŭ chram u vioscy Małyja Lady, što ŭ Smalavickim rajonie. Paśla nabaženstvaŭ kiraŭnik krainy vystupiŭ z pramovaj, zatym pajšoŭ «u ludzi». Naviednikam chrama padaryli prezidenckija šakaładki, a Łukašenka trochi pahavaryŭ ź viernikami. Masak nie było ni na adnym čałavieku: ni na prychadžanach, ni na śviatarach, ni na achovie.
«My vas vielmi padtrymlivajem, što vy nie dapuskajecie hetaj paniki! Dziakuj Bohu, što vy nie zakryvajecie zavody, fabryki! Dziakuj Bohu, my ŭsie musim pracavać i słavić Boha! I dziakujem za ŭsie vašy dabradziejstvy!», — radasna paviedamiła Łukašenku adna z prychadžanak.
Nieprykrytaje zachapleńnie ŭ hołasie žančyny i vielmi trapnyja padziaki adrazu vyklikali šerah kamientaraŭ, maŭlaŭ, kabieta sto pracentaŭ padstaŭnaja.
«Naša Niva» znajšła hetuju žančynu. Taćciana Iosifaŭna — piensijanierka, žyvie ŭ Małych Ladach.
«Na słužbu ž luby moh pryjści. Prosta treba było być u chramie na hadzinu raniej. Piersanalna mianie nichto nie zaprašaŭ, ja sama pryjšła.
Mnie ciapier užo telefanujuć niejkija ludzi, kažuć: chto vam pramovu napisaŭ? A nichto ničoha nie pisaŭ, usie tam kazali toje, što chacieli vykazać.
Uražańni ad sustrečy ŭ mianie vielmi pazityŭnyja. Biez napružvańnia, biez usiakaha farse. Nie ŭsio pakazali, kaniečnie, ale razmova była narmalnaja, viedajecie, jak viaskovyja ź viaskovymi razmaŭlajuć, — raspaviała Taćciana Iosifaŭna.
— Ja skazała, naprykład, što nam, piensijanieram, dziakuj Bohu, žyć dobra. Adno kiepska — što piensija raz na miesiac. Za cenami ŭ kramach nie paśpiavaje naša piensija. A kab jaje dva razy na miesiac davali, dyk žyvi, nie pamiraj!»
Taćciana Iosifaŭna raskazvaje, što jana byłaja rabočaja. Siońnia, kaža, u jaje piensija dobraja, za 400 rubloŭ».
Taksama žančyna patłumačyła: maski ŭ carkvie nie patrebnyja.
«Navošta maski? Ja ŭvohule nie našu. Ja ž idu ŭ chram, dzie Boh žyvie! Čaho mnie bajacca? Adkryjcie Bibliju, tam skazana, što bajacca treba Boha! Astatniaje samo saboju rassmokčacca!
A my baimsia karanavirusa, a nie baimsia Boha. Dyk jak ža my žyviem? Treba žyć pa Božych zakonach, i ŭsio budzie dobra, — paviedamiła Taćciana Iosifaŭna. —
Ja nie viedaju, jak vy tam u horadzie žyviacie, a my žyviem narmalna, zvyčajnym viaskovym žyćciom, stasujemsia adno z adnym. U horad, kali jeździm, to i my bieražomsia, na rynak nie jedziem, u vialikija kramy pakul nie chodzim.
Ale ŭ nas hetaha strachu, jak u vas, haradskich, niama. Čaho vy kałociciesia? Jedźcie ŭ viosku, papracujcie na ziamlicy našaj i nie budziecie bajacca karanavirusa!»
Taćciana Iosifaŭna paŭtaryła: pradpryjemstvy zakryvać nielha ani ŭ jakim razie!
«Jak vy hetaha nie razumiejecie? Kali ja na harod nie vyjdu, bo ŭ mianie karancin, to što ja paśla budu jeści? Niaŭžo ž vy nie haspadary, ludzi dobryja? Kudy vy hladzicie? Na Zachad? Nie treba tudy hladzieć, hladzieć treba na siabie! Ja prychilnik prezidenta — jon małajčyna, što ničoha nie zakryŭ! — paviedamiła žančyna. —
Jak ža vy tak nie navučylisia žyć? Vy ž bieź vioski nie pražyviacie. A my biez vas — vioska biez horada — pražyviom!»
