© Все права защищены. Использование платных материалов запрещено без письменного разрешения. Использование бесплатных русскоязычных версий материалов запрещено без письменного разрешения. Использование бесплатных белорусскоязычных версий материалов разрешено при условии наличия активной гиперссылки на
Nashaniva.com в первом абзаце.
магу расказаць яшчэ адзін (з многіх) маленькі выпадак... проста літаральна ўчора малы (падлетак) падыходзіць да мяне і смяецца ледзь не да ўпаду (чамусьці гэты анекдот яго асабліва расмяшыў) і кажа:
- мам, слухай анекдот - "В восьмом классе две девочки сказали мне, что я им нравлюсь, и что они хотят поцеловать меня, причем обе. Я подумал, что они гонят, ударил их палкой и убежал."
гляджу на яго і кажу:
- сын, ведаеш, вось зараз мне абсалютна не смешна. ведаеш, чаму? таму што менавіта дзесьці ў 8 класе стаю гэта я ў школе на лесвіце (на апошнім паверсе) адна, гляджу ў лесвіцы пралёт... як раптам адчуваю такі ўдар ботам па сваім мяккім месцы, што ледзь у гэты пралёт не лячу... абарочваюся, там здаравяк-старшакласнік... бамбіза. нічога не кажа пасля свайго "акта" і сыходзіць. аправіўшыся ад болю і шоку, намагаюся зразумець, што гэта такое зараз было? я яго ў твар ведала (адна школа, адзін раён), але ніколі ніякім чынам не стасаваліся. потым крыху ўспомніўшы, узгадаўшы, зразумела - гэта ён так відаць "помсціў" за свайго сябра, з якім я не захатела сустакацца. "отстоял честь друга", так сказать... мда. іншым партфелі паднасілі, а мне вось на такіх вось "джентельменов" заўсёды вязло... нейкая я бядовая :/
дык яшчэ ведаеце, што ўласны сын на гэта сказаў?
- ну мам, ну жещинам все-таки лучше, когда они получают между ног, потому что не так больно...
Оо... мама роди меня обратно
Учитель, считай голоса честно!