Uładzimir Karatkievič. Dzie moj kraj?
Da 79-hodździa Uładzimira Karatkieviča.
Dzie moj kraj? Tam, dzie viečnuju pieśniu piaje Biełavieža,
Tam, dzie Nioman na zachadzie pomnić varožuju kroŭ,
Dzie na ŭzvyššach Navahradskich dremluć surovyja viežy
I višniovyja chaty hladziacca ŭ šyroki Dniapro.
Ty lažyš tam, dzie siniaja Prypiać łaskava vijecca,
Dzie Safija płyvie nad Dźvinoju, niby karabiel…
Tam, dzie serca majo ź pieršym krokam, jak mołat, zabjecca,
Kali b navat ślapym i hłuchim ja pryjšoŭ da ciabie.
Što ślapym? Navat miortvym uspomniu vysokija zory,
Nad rakoju čyrvonaj i ćmianaj palot kažanoŭ,
Bieły vietraź na sinich, na hordych, jak mora, aziorach,
I bary‑akijany, i nieba — raźlivy ilnoŭ.
Dzie moj kraj? Tam, dzie ludzi nikoli nie buduć rabami,
Što za poliŭku nosiać jarmo ŭ bieznadziejnaj turmie,
Dzie asiłki‑chłapcy maładymi ŭzrastajuć dubami,
A mužčyny, jak skały, — udaryš, i złomicca mieč.
Dzie moj kraj? Tam, dzie mudryja prodki u chvojach pasnuli,
Dzie žančyny, jak radasny son u stahach na zary,
A dziaŭčaty, jak doždž załaty. A sivyja matuli,
Jak žniŭjo z pavucińniem i dobraje sonca ŭhary.
Tam źviniać nieŭmiručyja pieśni na poŭnyja hrudzi,
Tam spradvieku hučyć maja mova, bułatny klinok.
Taja hordaja mova, jakuju i tady nie zabudziem,
Kali sonca ź ziamloju ŭ apošni zahłybiacca zmrok.
Ty — naš kraj. Ty — čyrvonaja hruša nad dziedaŭskim domam,
Listapadaŭskich źničak hustych fasfaryčnaja rać,
Ty — naš ściah, što nikomu, nikomu na śviecie, nikomu
Nie damo abśmiajać, apahanić, zabyć ci miačom zvajavać.
My klaniomsia tabie baraznoj svajoj pieršaj na poli
I apošniaj ralloj, na jakuju ŭpadziom u žurbie.
My klaniomsia tabie, što nikoli,
Nikoli,
Nikoli,
Tak,
Nikoli nie kiniem,
Nie kiniem,
Nie kiniem ciabie.
Spampavać pieśniu Źmitra Vajciuškieviča na słovy hetaha vierša možna tut.
