Naša Niva, nu vy mahli b i bolš dakładna napisać, a nie pierapoščvać udakładnieńnie Matolki. Paraskieva i Jeŭfrasinia Połackaja - heta chutčej za ŭsio adzin i toj ža piersanaž.
Historyki schilajucca da taho, što kataliki pierarbili historyju žycija Jeŭfrasini i stvaryli takim čynam svaju katalickuju śviatuju. Pračytajcie chacia b vikipiedyja, na jakuju spasłaŭsia Matolka.
⤷Vučycie historyju, tak, a reštki, chutčej za ŭsio, ujaŭlajuć saboj katalickuju viersiju reštkaŭ Jeŭfrasińni :) Z histaryčnaha punktu hledzišča jany niesapraŭdnyja. Ale pradaviec viedaje, što pradaje :) Histaryčna niaredka zdarałasia tak, što ŭ roznych haradach i ŭ roznych chramach zachoŭvalisia reštki adnych i tych ža śviatych - mieć takoje było prestyžna, tamu išli na padrobki, i nie zaŭsiody možna vyśvietlić, dzie sapraŭdnyja, a dzie nie. Śviataroŭ i viernikaŭ takoje asabliva nie chvalavała, bo možna ž vieryć, što voś u nas sapraŭdnyja, a ŭsie astatnija nie :) Ale tut jaŭna bolš sapraŭdnyja ŭ Połacku, a nie hetyja.
"Iźviestnyj śpiecialist po drievnim zachoronienijam, ochotnik za sokroviŝami prošłoho Poł Kudunaris po kličkie Indiana Bouns (bones — «kosti») obnaružił žutkovatuju kollekciju «inkrustirovannych» drahociennymi kamniami skieletov, pokojaŝichsia v cierkviach po vsiej Jevropie vot užie čietyrie sotni let. Istorik i iskusstvovied Poł Kudunaris sfotohrafirovał diesiatki puhajuŝich skieletov v samych zakrytych katoličieskich cierkviach i monastyriach. Niekotoryje iz etich udivitielnych skieletov, na ukrašienije kotorych ušło do piati let, chraniliś v siejfach i druhich podobnych kontiejnierach. Vsie eti foto vošli v knihu Poła, v kotoroj on prolivajet śviet na zabytyje vsiem mirom razukrašiennyje drahociennostiami moŝi. .. V XVI viekie tysiači skieletov byli najdieny v rimskich katakombach i po prikazu Vatikana vystavleny na vsieobŝieje obozrienije v raznych horodach Hiermanii, Avstrii i Šviejcarii. Čiełoviečieskije ostanki byli raspriedieleny mieždu katoličieskimi cierkviami i monastyriami, čtoby zamieniť moŝi, uničtožiennyje v riezultatie protiestantskoj Rieformacii v 1500-ch hodach. Priniatyje za ostanki rańnich christianskich mučienikov, eti užasnyje rielikvii, iźviestnyje kak Katakombnyje śviatyje, stali śviatyniami, napominajuŝimi o duchovnych ciennostiach zahrobnoj žiźni. Oni sdiełaliś simvołami katoličieskoj cierkvi, vnov obrietšiej vlijanije v protiestantskich riehionach. Pieried ustanovkoj v cierkovnych nišach každyj skielet był tŝatielno diekorirovan zołotom, sieriebrom i drahociennymi kamniami mnohotysiačnoj stoimosťju. Na ukrašienije niekotorych moŝiej ušło do piati let. Było objavleno, čto eti skielety prinadležat śviatym, chotia nikto iz nich nie sootvietstvovał etomu titułu sohłasno strohim praviłam katoličieskoj cierkvi, triebujuŝiej, čtoby śviatyje byli kanonizirovany. No k XIX vieku oni stali boleźniennym napominanijem o tiemnom prošłom, poetomu mnohije byli lišieny riehalij i vybrošieny za nienadobnosťju. .. Kudunaris, proživajuŝij v Łos-Andžielesie, rasskazyvajet: «Ja rabotał nad očieriednoj knihoj, obśleduja raźličnyje sklepy, kohda natknułsia na eti skielety. Čiem bolšie ja uznavał o nich, tiem nastojčivieje stanoviłoś moje žiełanije poviedať etu zachvatyvajuŝuju istoriju širokoj publikie. Pośle toho kak oni byli najdieny v rimskich katakombach, vłasti Vatikana podpisali siertifikaty, objavlajuŝije ich mučienikami. Potom kosti byli słožieny v jaŝiki i otpravleny kuda-to na sievier, hdie skielety byli obłačieny v odieždy i ukrašieny drahociennymi kamniami, zołotom i sieriebrom. Zanimaliś etim v osnovnom monachini. K nim mohli byť dopuŝieny tolko tie, kto prinimał śviaŝiennuju cierkovnuju klatvu: poskolku ich sočli mučienikami, s nimi nie mohli imieť dieło prostyje mirianie. Eti skielety stali simvołami vsiepobieždajuŝiej viery i byli objavleny śviatymi v municipalitietach. Važnosť ich dla cierkvi opriedielałaś nie duchovnymi zasłuhami, kotoryje byli dovolno somnitielny, no socialnoj značimosťju. Oni sčitaliś čudotvornymi i ukrieplali śviaź ludiej s ich horodom. Eto takžie ukrieplało horodskoj priestiž». (bigpicture.ru/imperiya-smerti-i-dragocennostej/)
Kab pakinuć kamientar, kali łaska, aktyvujcie JavaScript u naładach svajho braŭziera
ja dumała, što paśla kapčonych huzak pa 9,99 r
mianie siońnia składana ździvić...
a kak eto čitajetsia? Na Ebay?
najebu? nu prosto ja niemieckij učiła...
Historyki schilajucca da taho, što kataliki pierarbili historyju žycija Jeŭfrasini i stvaryli takim čynam svaju katalickuju śviatuju. Pračytajcie chacia b vikipiedyja, na jakuju spasłaŭsia Matolka.
.. V XVI viekie tysiači skieletov byli najdieny v rimskich katakombach i po prikazu Vatikana vystavleny na vsieobŝieje obozrienije v raznych horodach Hiermanii, Avstrii i Šviejcarii. Čiełoviečieskije ostanki byli raspriedieleny mieždu katoličieskimi cierkviami i monastyriami, čtoby zamieniť moŝi, uničtožiennyje v riezultatie protiestantskoj Rieformacii v 1500-ch hodach.
Priniatyje za ostanki rańnich christianskich mučienikov, eti užasnyje rielikvii, iźviestnyje kak Katakombnyje śviatyje, stali śviatyniami, napominajuŝimi o duchovnych ciennostiach zahrobnoj žiźni. Oni sdiełaliś simvołami katoličieskoj cierkvi, vnov obrietšiej vlijanije v protiestantskich riehionach.
Pieried ustanovkoj v cierkovnych nišach každyj skielet był tŝatielno diekorirovan zołotom, sieriebrom i drahociennymi kamniami mnohotysiačnoj stoimosťju. Na ukrašienije niekotorych moŝiej ušło do piati let.
Było objavleno, čto eti skielety prinadležat śviatym, chotia nikto iz nich nie sootvietstvovał etomu titułu sohłasno strohim praviłam katoličieskoj cierkvi, triebujuŝiej, čtoby śviatyje byli kanonizirovany. No k XIX vieku oni stali boleźniennym napominanijem o tiemnom prošłom, poetomu mnohije byli lišieny riehalij i vybrošieny za nienadobnosťju.
.. Kudunaris, proživajuŝij v Łos-Andžielesie, rasskazyvajet: «Ja rabotał nad očieriednoj knihoj, obśleduja raźličnyje sklepy, kohda natknułsia na eti skielety. Čiem bolšie ja uznavał o nich, tiem nastojčivieje stanoviłoś moje žiełanije poviedať etu zachvatyvajuŝuju istoriju širokoj publikie. Pośle toho kak oni byli najdieny v rimskich katakombach, vłasti Vatikana podpisali siertifikaty, objavlajuŝije ich mučienikami. Potom kosti byli słožieny v jaŝiki i otpravleny kuda-to na sievier, hdie skielety byli obłačieny v odieždy i ukrašieny drahociennymi kamniami, zołotom i sieriebrom. Zanimaliś etim v osnovnom monachini. K nim mohli byť dopuŝieny tolko tie, kto prinimał śviaŝiennuju cierkovnuju klatvu: poskolku ich sočli mučienikami, s nimi nie mohli imieť dieło prostyje mirianie. Eti skielety stali simvołami vsiepobieždajuŝiej viery i byli objavleny śviatymi v municipalitietach. Važnosť ich dla cierkvi opriedielałaś nie duchovnymi zasłuhami, kotoryje byli dovolno somnitielny, no socialnoj značimosťju. Oni sčitaliś čudotvornymi i ukrieplali śviaź ludiej s ich horodom. Eto takžie ukrieplało horodskoj priestiž».
(bigpicture.ru/imperiya-smerti-i-dragocennostej/)