U 1920-ja hh u Hłybokim "za časami tak zvanaj panskaj Polščy", vakolnych vioskach, isnavała bahata biełaruskich škołak. Raźmiaščalisia jany ŭ pryvatnych pamiaškańniach hłybačanaŭ. Ja bačyŭ u adnaho z maich ziemlakoŭ u Vilni ceły stos ksierakopij z vuhłavoj piačatkaj TBŠ. Tam było ŭsio: zajavy baćkoŭ sa zhodaj addać svajo dzicia ŭ biełaruskuju škołku, śpis vučniaŭ, zajava nastaŭnika, jaki daŭ zhodu vykładać u hetaj škole, biudžet škoły, dzie ŭkazany zarobak nastaŭnika. Navat była ŭlotka -- "Nie -- polskaj škole!" Biełaruskaja škołka isnavała i ŭ takoj viosačcy, jak Jabłonka, jakoj daŭno niama na mapie. U Hłybokim aktyŭna źbirali hrošy na pabudovu Biełaruskaj himnazii. Achviaravańni išli navat z Amieryki... Viadoma navat proźvišča dyrektara himnazii. Nie dali polskija ŭłady dazvołu pabudavać himnaziju. Što datyčyć biełaruskich škołak, to nieŭzabavie polskija pryniali zakon, ci budaŭničyja normy, jakoj pavinna być škoła: vyšynia stoli, pamier vakon, pamiery kłasa i h.d. Nivodnaja biełaruskaja škołka, jakaja raźmiaščałasia u viaskovaj chacie, nie padychodziła pad hetyja normy. Biełaruskich škołak nie stała!