Maci Vitala Ščerby: «Ja nie pieraabuvałasia». Jana rezka suprać Pucina i za Ukrainu, ale pa-raniejšamu padtrymlivaje Łukašenku
Učora prajšła infarmacyja, što maci słavutaha himnasta Vitala Ščerby, jakaja ŭ 2020 hodzie była aktyŭnaj prychilnicaj Łukašenki i padpisantkaj praŭładnaha lista spartsmienaŭ, ciapier źmianiła svaju pazicyju na procilehłuju. U suviazi z hetym da Valanciny Mikałajeŭny datelefanavaŭsia błoh «Hałasy», kab raspytać pra jaje pazicyju. Akazałasia, što ŭsio nie zusim tak. Žančyna sapraŭdy rašuča asudžaje ŭvarvańnie Rasii va Ukrainu, ale ŭ palitycy Łukašenki pa-raniejšamu nie bačyć ničoha kiepskaha.
«Ja dalokaja ad palityki, ale va Ukrainie jość maje svajaki. Ja prosta za mir. Nu nie mahu pavieryć, što ŭkraincy buduć łupić pa svaich. Dajcie mnie fakty, dakažycie mnie heta», — pačynaje spadarynia Valancina.
Mama Ščerby naradziłasia va Ukrainie, ale ŭ 23-hadovym uzroście pierajechała ŭ Minsk. Pa siońnia dobra razmaŭlaje pa-ŭkrainsku, pad Kijevam žyvie brat Uładzimir.
«Svajaki skidajuć mnie videa adtul, jany nie ŭmiejuć ža ničoha mantavać. Potym pahladžu i nie splu ŭsiu noč, serca balić. Ja hladžu tolki troch ukrainskich ekśpiertaŭ pra vajnu — Aleha Ždanava, Ivana Jakavinu i Juryja Švieda. Bolš nichto mnie nie treba. Tut.by i Nexta — dla mianie heta nie kanały. U mianie nie źmianiłasia staŭleńnie da Łukašenki, ale ja nie mahu ŭklučać ciapier naša telebačańnie. Tolki jutub hladžu».
Nie tak daŭno Valancina Mikałajeŭna prylacieła ŭ Minsk ad syna z ZŠA.
«Tam całkam rasijskija kanały adklučyli, tamu ŭsie naviny ja daznavałasia tolki ad svajakoŭ. Dziakuj Bohu, nichto ź ich nie zahinuŭ. Brat rodny takija rečy raskazvaŭ… Nie chaču ich paŭtarać, bo cisk padymajecca. Jon na svaje vočy sustrakaŭsia z tymi, chto napadaŭ. Zapisvaŭ pacichu niejkija kadry, razmovy. Kali hetyja pryjšli, to zaminavali ziemli, a im treba harod zasadzić, kab choć niešta na charčy było. To zaprašajuć čałavieka ź minašukalnikam. Ciapier jany ŭžo volna žyvuć, orkaŭ bolš nie zastałosia tam».
Brat Uładzimir žyvie niedaloka ad Čarnobyla, u siale Ivankaŭ, pierajechaŭ tudy z Kijeva. Kali pačałasia rasijskaja ahresija, to Valancina Mikałajeŭna dva miesiacy nie mieła ź im suviazi. Kaža, što mocna pieražyvała hety čas.
«Ja nie vieru tamu, što kažuć na rasijskim TB. Na leciščy časam vymušana ŭklučaju telebačańnie, kali baču hetuju bł… Skabiejevu, to prosta adrazu kiepska. A Sałaŭjoŭ toj uvohule! Nie chaču, nie prymušajcie mianie abražać nikoha. Dajcie mnie fakty na stoł, jak kazaŭ Łukašenka, tady ja źmianiu svajo staŭleńnie. A hetaja havarylnia — ni pra što. Usie my možam havaryć. Ja vieru svaim blizkim i rodnym».
Pa pryjeździe ŭ Biełaruś Valancina Ščerba sutyknułasia z prablemaj, što ciapier syn nie moža pieravieści joj hrošy z ZŠA.
«Z Amieryki možna va Ukrainu dasłać hrašovy pieravod, a ŭ Biełaruś nielha! Ja ciapier zuby rablu, dyk nie viedaju, dzie ŭziać hrošaj. Ja ŭ Vitala adrazu paprasiła, ale jon nie moža, kaža, nu nie jechać ža mnie za 3 tysiačy dalaraŭ, kab tabie pryvieźci 500. U kancy leta znoŭ źbirajusia ŭ ZŠA. Kali ščyra, to raniej zaŭsiody rvałasia dadomu, a apošni raz navat nie chaciełasia viartacca. Ja prymušała siabie jechać. Ja nie «pieraabuvałasia», jak ciapier kažuć, u mianie niama nianaviści, niama adrynańnia radzimy, ale voś nie viedaju, što z saboj rabić».
6 červienia Valancinie Ščerbie spoŭniłasia 75 hadoŭ. Kali jaje vinšavała plamieńnica z Kijeva, to hučała sirena, i plamieńnica biehła chavacca ŭ bambaschovišča.
«Staŭleńnie da Pucina ŭ mianie 25 hadoŭ takoje ž, jak i ciapier. Mnie jon nikoli nie padabaŭsia, nikoli. Ja vychavanaja na tym, što ludziej nielha abražać, što navat da voraha treba stavicca z pavahaj, z honaram, a tut takoha niama i blizka. U mianie jość siabroŭka-rasijanka, ź jakoj časta razychodzimsia na hetaj temie. Ja joj kažu: dabro ŭsio adno pieramoža zło, i my ŭbačym potym, adkul hetaje zło pachodzić».
Valancina Ščerba kaža, što navat nie mahła pavieryć u toje, što Rasija napała na Ukrainu. Nie pavieryŭ adrazu i jaje syn.
«Jak tak? Biez abviaščeńnia vajny, jak Niamieččyna napała na SSSR u 1941-m. A ciapier Rasija hetaksama napadaje na Ukrainu. Potym Vital byŭ i za vašych, i za našych. Kaža, što tam, maŭlaŭ, nacysty i banderaŭcy. «Vitala, vybačaj, ale tvaja mama «banderaŭka» i «nacystka», admoŭsia tady ad mianie, rabi sa mnoj što chočaš, rasstralaj, nie pašancavała tabie», — adkazvaju. Ja dakładna pamiataju, što Bandera byŭ hierojem Ukrainy, z padručnikaŭ historyi jašče».
Pa słovach žančyny, jana vielmi radujecca, što śviet, u tym liku i ZŠA, dapamahaje Ukrainie.
«Jak ja mahu zdradzić svaim karaniam? Kali b da mianie ŭ chatu ŭvajšli bandyty, to chiba b ja nie abaraniałasia? Toje samaje i tam. Ja nie vieru, što Łuhansk i Danbas prasiŭ jaho [Pucina] pra dapamohu».
Što tyčycca Łukašenki, to Valancina Mikałajeŭna zastajecca na svaich raniejšych pazicyjach, choć i havoryć biez raniejšaha zachapleńnia.
«Łukašenkam ja zadavolenaja. Pravilna, što jon utrymlivajecca, ja malusia, kab jaho nie prymusili ŭleźci tudy. Jon vielmi mudra pastupaje. Ale ž jak ciažka jamu trymacca, jon ža na kručku ŭ Rasii. Treba, kab niešta ci niechta źmianiłasia ŭ Rasiei. Ja vieru, što Łukašenka svaju krainu nie addaść».
Spadarynia Valancina apošnija tryccać hadoŭ zajmajecca śpievami. Kaža, što z pačatku vajny jaje kalektyŭ prybraŭ z repiertuaru ŭsie ŭkrainskija śpievy, i jana admoviłasia tudy chadzić.
«Heta nie śpiecapieracyja, a vajna. A ŭ Rasii za słova «vajna» mohuć uziać za biełyja ručańki i termin dać. Fejkavyja naviny paŭsiul u Rasii. Ale ja ŭpeŭnienaja, što zło budzie pakaranaje», — kančaje jana razmovu.
Čytajcie taksama:
Maci Vitala Ščerby raniej maliłasia na Łukašenku, a ciapier stała suprać. Ščerba: Ja ŭ šoku
73-hadovaja mama Vitala Ščerby padpisała zvarot spartsmienaŭ: Ja malusia na partret Łukašenki rankam i viečaram
