«U realnaści jana vielmi pryhožaja, a ŭ filmach zahrymirujuć tak, što rodnaja mama nie paznaje». Žurnalisty znajšli padletka ź miemaŭ pra Andžalinu Džali
14-hadovy školnik Julik sa Lvova, jaki staŭ viadomym dziakujučy miemam pra jaho i Andžalinu Džali ŭ lvoŭskaj kaviarni, raspavioŭ, čamu nie zaŭvažyŭ halivudskuju zorku ŭ siabie za śpinaj i što ŭ toj momant hladzieŭ na telefonie.
U toj dzień jon jechaŭ zabirać koła dla svajho viełasipieda, ale maršrutki doŭha nie było, tamu jon vyrašyŭ pačakać u kaviarni.
Julijan raspavioŭ, što viedaŭ, chto takaja Andžalina Džali, ale ŭ toj momant nie paznaŭ jaje: «Ja sieŭ za stolik i krajem vucha čuju, što niechta pa-anhlijsku razmaŭlaje, prosiać aŭtohrafy ŭ jaje… Padumaŭ, niejkaja amierykanskaja znakamitaść ź Instahrama. I niejak nie zaŭvažyŭ. Nu, bačyŭ jaje, ale nie zrazumieŭ, chto heta, nie paznaŭ jaje… U realnaści jana vielmi pryhožaja, bo ŭ filmach, viedajecie, časam zahrymirujuć, što rodnaja mama nie paznaje».
Chłopiec raspavioŭ, što tak zacikaviła jaho ŭ telefonie ŭ toj momant, kali za jaho śpinaj viadomaja aktrysa razdavała aŭtohrafy: «Ja słuchaŭ muzyku, pieračytvaŭ pasty ŭ Instahramie… Ja ŭžo pryjechaŭ dadomu, a mnie mama pakazvaje videa, jakoje joj susiedka skinuła, što ja papularny. Bo pakul dadomu jechaŭ, ja jašče paŭhadziny jechaŭ, usio ŭžo atrymałasia tak, što ja amal va ŭsich pablikach byŭ».
Raptoŭnaja papularnaść nie zasmuciła Julijana — naadvarot, chłopiec rady, što pry dapamozie jaho fota ludzi robiać viasiołyja miemy i ŭzdymajuć sabie nastroj: «Heta jak son najavie. Zdajecca, usio realna, ale ŭražańnie, što ty zaraz prosta pračniešsia i hetaha ŭsiaho nie budzie. Toj momant, kali nijakich płanaŭ nie budavaŭ, a papularnaść znajšła ciabie… Niama na što kryŭdavać. Ludzi dzielacca pazityvam, ludziam viesieła, niama na što złavacca».
Taksama junak dadaŭ, što ŭdziačny za padtrymku Ukrainy Andžalinie Džali i ŭsim, chto nie zastaŭsia abyjakavym padčas vajny: «Vielmi dobra, što ludzi nas nie kidajuć u taki ciažki momant, dapamahajuć nam… Viedajecie, heta voś čałaviek dapamahaje čałavieku, a potym jon dziakuje ŭdvaja bolš. I ja dumaju, što ŭsim, chto nam dapamahaŭ, treba vielmi mocna adździačyć… Treba vieryć u toje, što my pieramožam, vieryć u budučyniu, u toje, što ŭsio budzie dobra».
