Minčuki znachodziać na tratuarach miortvych ptušak. Što zdaryłasia?
U sacsietkach abmiarkoŭvajuć dziŭnuju karcinu — dziasiatki miortvych ptušak na vulicach Minska. Sinicy, vierabji… «Ci sudny dzień napieradzie, ci čuma jakaja», — kamientujuć haradžanie. Paprasili arnitołahaŭ patłumačyć, što zdaryłasia.
Ptuška na skrynšocie — zvyčajnaja čarotaŭka
Nasamreč takaja karcina paŭtarajecca štohod. Pačynajecca vosieńskaja mihracyja, i mnohija ptuški padčas jaje hinuć ad sutyknieńnia z šybami.
«Siezon razmnažeńnia skončyŭsia, i mihruje vielmi šmat maładych ptušak, jakija tolki-tolki navučylisia latać, ale da mnohich varyjantaŭ niebiaśpieki nie pryzvyčajeny.
U pryrodzie niama anałahaŭ viertykalnym prazrystym šybam, i ptuška nie razumieje, što tudy nie varta lacieć. Niekatoryja darosłyja navučajucca ich adroźnivać, ale maładyja nie prystasavanyja, tamu čaściej hinuć.
Jość, kaniečnie, nievialiki ŭniosak inšych naturalnych faktaraŭ — infiekcyi, toje, što maładyja ptuški nie mohuć časam zdabyć ježu. Ale asnoŭnaje — vosieńskaja mihracyja», — tłumačyć arnitołah «Achovy ptušak Baćkaŭščyny» Maksim Niamčynaŭ.
Haradskija ptuški — vialikaja sinica, błakitnaja sinica, vierabji damavyja i palavyja — nie adlatajuć na poŭdzień, a vandrujuć niedaloka ad miescaŭ hniezdavańnia. Pakul ptušaniaty raśli, darosłyja źbirali ježu pobač z hniozdami. A kali tam korm skončyŭsia, stali šukać jaho na inšych terytoryjach.
Naprykład, sinica vyviełasia ŭ Parku Čaluskincaŭ, a zaraz lataje pa małych nasadžeńniach uzdoŭž praśpiekta Niezaležnaści i źbiraje nasiakomych.
«Paźniej u vieraśni budzie jašče chvala mihracyi: šerah ptušak (naprykład, słonka) latuć na vyšyni pa-nad drevami, što vyklikaje sutyknieńnie z budynkami ŭ ciemry», — dadaje Maksim Niamčynaŭ.
Kab mienš ptušak hinuła ad sutyknieńnia sa škłom, arnitołahi prapanujuć abklejvać šyby roznymi vyjavami. Ci farbavać ich admysłovymi ultrafijaletavami markierami — heta lepšy varyjant, bo ptuški ultrafijalet dobra bačać, a dla čałavieka hety malunak budzie amal niezaŭvažny.
