Dziaŭčaty z FOTA 25-hadovaj daŭniny z Łukašenkam — za kaho jany hałasavali ciapier?
19 červienia Łukašenka naviedaŭ minskuju dziciačuju kliničnuju balnicu №2. Z hetaj nahody praŭładnyja telehram-kanały adkapali fota 1995 hoda, taksama zroblenaje u hetaj balnicy. Na im małady Łukašenka z maleńkimi pacyjentkami. «Naša Niva» adšukała dźviuch dziaŭčat z fotazdymka. Jany zhadali svaje ŭražańni i raspaviali jak siońnia, užo darosłymi žančynami, staviacca da Łukašenki.
Nadzieja Kakoška (u nižnim šerahu pieršaja źleva).
«Tak, na fota ja. Mnie tady było hadoŭ 10, tamu padrabiaznaściaŭ asabliva nie pamiataju. Trapiła ŭ balnicu, bo ŭ mianie štości było sa straŭnikam.
U toj dzień, kali ja nie pamylajusia, pryvozili niejkaje abstalavańnie ŭ balnicu.
Nas nichto asabliva nie papiaredžvaŭ, što budzie prezident i voś zaraz budziecie ź im rabić fota. Nie było takoha. Nie było nijakaj achovy, pałatu nie praviarali pierad tym vizitam. Prosta vybrali našu pałatu — i zajšoŭ Łukašenka. Jamu pakazali ŭmovy, u jakich my lažali i lačylisia.
Jon sam zachacieŭ z nami sfatahrafavacca, heta ja pamiataju. Fota trapiła ŭ hazietu, dla mianie było pačesna. Uvohule dla mianie było pačesna zrabić fota z Łukašenkam — ja ž užo viedała, što heta prezident.
Byŭ jašče siužet pa TB, tam nas nie pakazali, ale ŭ haziecie nadrukavali toj zdymak.
Praz 25 hadoŭ majo staŭleńnie da Łukašenki nie źmianiłasia. Letaś hałasavała za jaho. Kab sustrełasia siońnia — sfatahrafavałasia b taksama z radaściu».
Volha Paluchovič (dziaŭčynka ŭ centry)
«Ja lažała z hastrytam jakraz, na tym fota mnie 12 hadoŭ.
My viedali, što pryjedzie Łukašenka ŭ balnicu. Ale što da nas padydzie, nie papiaredzili. I voś čamuści vybrali našu pałatu. Łukašenka zajšoŭ, pra štości pahavaryŭ z nami. Kali ščyra, nie pamiataju, pra što, daŭno było. Zdajecca, pytaŭsia, jak našaje zdaroŭje. Paśla nam prapanavali zrabić fota.
Achova ŭsio ž była, dvoje dakładna, a moža, i bolš. Nu i plus daktary, zahadčyca adździaleńnia. Ale pierad jaho vizitam pałatu nichto admysłova nie praviaraŭ. U nas jak u pacyjentaŭ usio było ŭ štatnym režymie — praz toj vizit nie pieranosili ani abied, ani niejkija pracedury.
Ja razumieła, što heta ž prezident, jakoha raniej bačyła tolki pa TB, a tut baču žyŭcom. Ale ja chvalavałasia, što fota paśla nadrukujuć u haziecie, było takoje dziciačaje pačućcio: «Oj, heta ž ja stanu znakamitaj?!» (śmiajecca)
Fota nadrukavali ŭ niekalkich hazietach, my zmahli kupić tolki «Miedycynski vieśnik». Kali nie pamylajusia, i pa siońnia niedzie doma lažyć numar z tym zdymkam.
Jak ja staŭlusia da Łukašenki siońnia? Nie chacieła b abmiarkoŭvać hetuju temu. Skažu tak: ja dakładna suprać hvałtu.
Ale letaś za Łukašenku nie hałasavała. Uvohule ja hałasavała za jaho tolki adnojčy — kali była jašče studentkaj, vučyłasia na pieršym kursie. Tady ja nie raźbirałasia ŭ palitycy, hetaj temaj nie cikaviłasia. Skazali, što treba pryjści i prahałasavać — ja pryjšła i prahałasavała. A paźniej užo pačała zadumvacca, i ŭ nastupnyja razy svoj vybar rabiła śviadoma».
