«Heta, biezumoŭna, mahija». Čytačy — pra novy raman-kazku Kiryła Stasielki «Pimki»
U vydaviectvie «Halijafy» vyjšła novaja kniha Kiryła Stasielki. Užo ciapier jaje možna nabyć ź luboj kropki Biełarusi anłajn na sajtach kniharniaŭ oz.by, Halijafy, Moj modny kut, valoshkidesign.by, Akademknizie, biblio.by dy inšych. Pryvodzim pieršyja vodhuki čytačoŭ na knihu «Pimki», jakija ŭžo pačali źjaŭlacca ŭ sacyjalnych sietkach.
Źmicier Pierłaŭ
«Mnie vielmi padabajucca ŭsie tvory aŭtara. Pieršyja dźvie knihi, na moj hust, troški padobnyja adnu na adnu, a «Dzieviać žyćciaŭ Vita More» i «Pimki» vyhladajuć sapraŭdy samabytnymi. Z zadavalnieńniem čytaŭ kožnuju ź ich. Dla mianie Kirył Stasielka — znak jakaści».
Hanna Stefanovič
«Hetaja kniha — raman-kazka, pabudavanaja na mifach naroda i historyi roda. Dziakujučy mifam u tekście ažyvajuć niezvyčajnyja istoty, duchi, chavajecca za słovami inšaje vymiareńnie, inšaje žyćcio.
Mnie vielmi padabajucca temy, źviazanyja ź mistykaj, nievierahodnymi padziejami, historyi, jakija pa-za miežami łohiki. I hety raman-kazka choć i ŭsprymajecca spačatku jak niešta vielmi staražytnaje i mistyčnaje, kab havaryć ab hetym u 21 stahodździ, adnak znachodzić vodhuk unutry.
Maja babula nie razmaŭlaje na ruskaj movie. Zusim. Pryjazdžajučy da jaje, ź dziacinstva ja nieŭśviadomlena pačynała razmaŭlać na biełaruskaj movie.
Tak i z hetaj knihaj. Ty ŭsprymaješ historyi na niejkim padśviadomym uzroŭni, byccam by jany źviartajucca da čahości, što było jašče da ciabie. I heta, biezumoŭna, mahija.
Historyja tvajho rodu, mify tvajoj ziamli — usio heta pavinna davać tabie bolš ćviorda stajać na nahach, ale nikoli nie pryviazvać. Čałaviek naradžajecca być volnym».
Darja Hudovič
«U dzień, kali ŭ Stasielki vychodzić čarhovaja kniha, uvieś śviet zamiraje, a ja z nadziejaj i nieciarpieńniem apuskajusia ŭ novaje čytańnie. Čaćviortaja kniha aŭtara jak dobry apierytyŭ u čakańni nastupnaha ramana. Nievialikaje vydańnie kišennaha farmatu nie zojmie šmat času, usiaho za viečar ci dva piarojdzie ŭ stos da pračytanaha. Jak heta tradycyjna zdarajecca z knihami Kiryła, apisać siužet niaprosta. Aŭtar, viadomy ekśpierymientatar, nie byŭ by saboj, kali b i hety tvor ščodra nie zapraviŭ fišačkami (niachaj heta budzie numaracyja staronak, kropki ŭ kancy raździełaŭ, ułasnyja malunki i inšaje, i inšaje).
Z kožnaj novaj knihaj dumki i idei aŭtara sychodziać usio ŭ bolš daloki palot, dy tak, što ŭźnikajuć aściarohi, što nastupnuju knihu pryniać i zrazumieć nie atrymajecca. Ź inšaha boku, padobny styl padzialaje čytačoŭ na «svaich» i «nie svaich». A knihi aŭtara stanuć (dy što tam, jany ŭžo takija) nie dla šyrokaha kruha čytačoŭ. Taki voś knižny artchaus».
Anton Akulič
«Kniha vydadziena ŭ ćviordym pieraplocie, kišennym farmacie, što davoli zručna (prynamsi dla mianie), papiera jakasnaja, pryjemnaja navobmacak, jość tkankavaja zakładka. Vizualny składnik dapaŭniajuć malunki aŭtara, źmieščanyja pierad raździełami, što dazvalaje ŭjavić, jak aŭtar bačyć svaich piersanažaŭ, miescy, u jakich jany dziejničajuć. Taksama staronki paznačany rymskimi ličbami, što niazvykła, ale vyhladaje pryhoža. Vizualna kniha pryhožaja, mnie spadabałasia, ja doŭha razhladaŭ i adčuvaŭ estetyčnuju asałodu. Atrymałasia pryhožaje, jakasnaje vydańnie.
U kožnaj hłavie ścipła, aleharyčna padajecca niejkaja iścina. U niekatorych jana vidavočnaja, a ŭ inšych — zavualavanaja, patrabuje pieračytvać hłavu niekalki razoŭ, dumać, zdahadvacca, šukać. U knizie prysutničajuć jak strašnyja kazki, u jakich, naprykład, vužyny karol zapaŭzaje ŭnutr dziaŭčyny i kazyča jazykom jejny žyvot, tak i vielmi paciešnyja, pryjemnyja, a hetaksama i tajamničyja, mifičnyja, zahadkavyja.
Mnie kniha spadabałasia, čytaŭ z zadavalnieńniem, było cikava, źjaŭlałasia šmat dumak, kniha padšturchoŭvała razvažać. «Pimki» adroźnivajecca ad papiarednich knih Kiryła, nazvaŭ by heta jašče adnoj admietnaściu jahonaj tvorčaści. Kožnaja kniha — heta novy ekśpierymient. Pimki — heta niešta nakštałt dzenu, jaki ŭ kožnaha svoj, da jakoha kožny prychodzić sam, svaim asablivym šlacham. I heta moža być słovam ci znakam, litaraj ci malunkam, žestam ci rucham, tancam ci śpievam, pačućciom ci emocyjaj — čym zaŭhodna. Ale hałoŭnaje — svaim, vypakutavanym, vyhadavanym, blizkim, ciopłym, rodnym, intymnym, liryčnym, patajemnym, schavanym niedzie ŭ dušy i tolki svaim».
