«Ja nie bajusia». Pahutaryli z dacentam, jaki adpracavaŭ u MDŁU 54 hady i śmieła vystupiŭ pierad novaj rektarkaj
«Ja ŭ hetym univiersitecie z 1966 hoda. Ja ŭkłaŭ siudy vielmi šmat sił. I mnie baluča, soramna za toje, što adbyvajecca. Za toje, što cichary chodziać pa ŭniviersitecie. Jany vysočvali Natallu Dulinu i zabrali prosta pry vychadzie! Heta dapuščalna naohuł ŭ navučalnaj ustanovie?»
Tak emacyjna dacent i były prarektar MDŁU Juryj Stułaŭ vystupiŭ pierad novaj rektarkaj Natallaj Łapcievaj, kali taja paklikała na razmovu aktyŭnych vykładčykaŭ.
«Naša Niva» źviazałasia ź im.
Juryj Viktaravič sam vypusknik MDŁU. Jon zastaŭsia paśla vučoby pracavać na kafiedry hramatyki i historyi anhlijskaj movy. Z 1990 pa 1994 byŭ prarektaram pa navučalnaj pracy.
«A potym ja syšoŭ z pasady, bo žyćcia asabistaha praktyčna nijakaha nie było, na navuku času nie chapała. Heta byli vielmi cikavyja, ale ciažkija časy. Ja vyrašyŭ, što zrabiŭ usio, što moh zrabić», — raskazvaje vykładčyk.
Paźniej jon uznačaliŭ kafiedru zamiežnaj litaratury, dzie pracuje zahadčykam i ciapier.
Kali ŭ vieraśni studentaŭ pačali zatrymlivać naŭprost pierad parami, Juryj Viktaravič nie zmoh zmaŭčać.
«Heta ž niemahčyma navat ujavić, kab va ŭniviersitet AMAP dasłać! My adreahavali, jak i ŭsie narmalnyja ludzi. Pačali patrabavać sustrečy z kiraŭnictvam, pisać listy. U jakiści ź dzion mnie patelefanavała rektar (tady hetu pasadu zajmała Natalla Baranava — «NN»), skazała, što ŭ jaje siadziać dekany. «Što vy patrabujecie?» — spytała.
Ja pacikaviŭsia, čamu ludziam nielha vykazvać svaju dumku na toje, što zdaryłasia. «U nas dziaržaŭnaja VNU, i my pavinny pravodzić dziaržaŭnuju palityku», — toje, što ja pačuŭ. Kažu: a kali ja inšuju pazicyju maju? «Heta vašy prablemy», — pryvodzić toj dyjałoh Stułaŭ.
Šokam dla jaho stała zvalnieńnie, a paśla aryšt dacenta Natalli Dulinaj. 79 vykładčykaŭ MDŁU padpisali zvarot z prośbaj viarnuć na pracu jaje i inšych kaleh, što stracili miesca praz palityku, a taksama adnavić studentaŭ. U piatnicu 6 listapada ŭsich, chto padpisaŭsia, sabrali na sustreču z novaj rektarkaj.
«Nas padzialili na dźvie hrupy — adna pryjšła a 12 hadzinie, druhaja a 15-j. Dla rektarata heta była niejkaja sproba vyśvietlić, što my patrabujem, a dla nas — pabačyć, jak reahuje kiraŭnictva ŭniviersiteta.
Šmat pytańniaŭ było — pa jakich pryncypach adličali studentaŭ, chto byŭ u toj kamisii. Čamu, kali zvalniali Natallu Alehaŭnu Dulinu, nie brali pad uvahu, što jana adpracavała 28 hadoŭ, była viadučaj vykładčycaj italjanskaj movy?
Niervy byli naciahnutyja. My cpytali, ci možna studentam viarnucca va ŭniviersitet. «Chaj jany pišuć, my razhledzim spravy», — adkazała kiraŭnictva. «A vykładčykam?» — udakładnili my. «Mohuć pisać zajavy, ale ci budzie dla ich praca, nie viedajem». Abaviazki zvolnienych raźmierkavali pamiž inšymi vykładčykami.
«Niezamiennych ludziej niama», — voś heta była taja fraza, jakaja mianie aburyła», — uspaminaje Stułaŭ, čamu vyrašyŭsia na pramovu.
U aktavaj zale Juryj Viktaravič tady kazaŭ, što ich padtrymlivajuć kalehi z roznych univiersitetaŭ.
«My nie padryvajem reputacyju MDŁU tym, što pratestujem suprać taho, što adbyvajecca. Nie treba zapluščvać vočy!» — aburaŭsia jon.
Sustreča skončyłasia tym, što rektarka paabiacała źbiracca z vykładčykami dla dyjałohu i dalej.
Paśla rezkaha vystupu Juryja Viktaraviča «na dyvan» nie vyklikali. Pakul.
«Ja razumieju, što ŭsio moža być, bo my žyviem u taki čas. Ale nie bajusia. U mianie ŭžo ŭzrost — nu zvolniać i zvolniać. Adzinaje — mnie budzie nie chapać studentaŭ, taho, dziela čaho ja stolki hadoŭ pracavaŭ», — pryznajecca jon.
Siarod vykładčykaŭ univiersiteta jość tyja, chto padtrymlivaje dziejučuju ŭładu, jość abyjakavyja.
«Jak mnie adzin čałaviek zapiarečyŭ: «Čaho im mała? Hrošy majuć, pracu majuć, čym niezadavolenyja?» Nu što hetamu čałavieku kazać pra svabodu?» — uzdychaje dacent.
Dzieci Juryja Viktaraviča taksama vykładajuć va ŭniviersitetach. Baćka hanarycca imi, a jany padtrymlivajuć jaho pazicyju.
«Pravilna — nie prymać toje, što adbyvajecca, vykazvać heta roznymi sposabami. I patrebna salidarnaść usich. Kali kahości zvolnili, nie siadzieć maŭčać i čakać, pakul za taboj pryjduć».
