«Sumleńnie daražejšaje» — Illa Silčukoŭ pra zvalnieńnie ź Vialikaha teatra za «amaralny ŭčynak»
Šerah zvalnieńniaŭ adbyŭsia ŭ Vialikim teatry opiery i baleta, supracoŭniki jakoha ad žniŭnia aktyŭna vykazvajucca pra padziei ŭ krainie. Siarod zvolnienych akazaŭsia i viadučy salist teatra Illa Silčukoŭ, jaki paśla vybaraŭ admoviŭsia ad zvańnia trojčy łaŭreata prezidenckaj premii pa padtrymcy talenavitaj moładzi, paŭdzielničaŭ u akcyjach salidarnaści na prystupkach fiłarmonii, praśpiavaŭ «Mahutny Boža» ŭ admysłovym klipie i, narešcie, źniaŭsia ŭ videazvarocie dziejačaŭ kultury ŭ padtrymku «narodnaha ŭltymatuma». Pra ŭčorašniaje zvalnieńnie jamu paviedamili tolki siońnia.
— Mnie patelefanavali z adździeła kadraŭ i skazali, što ŭčora ja byŭ aficyjna zvolnieny pa artykule za ździajśnieńnie niejkaha tam amaralnaha ŭčynku, jaki nie dazvalaje mnie dalej pracavać u Vialikim teatry. Jaki heta amaralny ŭčynak, mnie nie ŭdakładnili, ale skazali, što pavodle jurystaŭ taki artykuł dazvalaje zvolnić čałavieka, navat kali jon znachodzicca na balničnym. Vypisku z zahada mnie dasłali pa pošcie.
— Chto-niebudź z kiraŭnictva z vami źviazvaŭsia?
— Nie, pra zvalnieńnie mnie paviedamili tolki z adździeła kadraŭ.
— A ŭčora vy adkul daviedalisia pra vierahodnaje zvalnieńnie?
— Ad siabroŭ i z sacyjalnych sietak. Dniom mnie telefanavali z kiraŭnictva — tam u ich išła niejkaja razmova — i zapytvali, ci zaklikaŭ ja da zabastoŭki ŭ zvarocie dziejačaŭ kultury, što byŭ apublikavany. Ja adkazaŭ, što asabista ja ahučvaŭ inšyja rečy — što treba padtrymać salidarnaść biełarusaŭ u hety ciažki čas słovam, stužkaj i dziejańniem — i kali ŭvažliva słuchać, ich možna pačuć. Adčuvaju, heta i byŭ toj «amaralny ŭčynak», jaki nie dazvalaje mnie bolš pracavać u Vialikim teatry.
— Vy ŭžo sa žniŭnia roznymi sposabami vykazvali svaju pazicyju. Ci ŭźnikali ŭ vas praz heta prablemy ŭ teatry?
— Była razmova z kiraŭnictvam: u davoli prystojnaj formie, intelihientna nas paprasili, kab svaju hramadskuju pazicyju my ahučvali tolki pa-za miežami teatra i tolki ŭ niepracoŭny čas. My tak i rabili. Niejkich artykułaŭ za prahuły ci pakarańniaŭ u mianie nie było, a ja piatnaccać hadoŭ adpracavaŭ u Vialikim.
— U teatry byli zładžanyja davoli mahutnyja akcyi salidarnaści. Praź ich maštab zdajecca, što ich arhanizacyja padtrymanaja kiraŭnictvam, a jak było nasamreč?
— Ničoha nie mahu skazać nakont kiraŭnictva, viedaju tolki, što naš dyrektar ciapier na karancinie, jak i, musić, pałova teatra. Ale abyjakavych ludziej u nas zusim nie zastałosia, my ž usie bačym, što adbyvajecca vakoł, i kožny starajecca ahučyć svaju pazicyju, vykazać svajo mierkavańnie.
— To-bok pratest u Vialikim padtrymlivaje bolšaść?
— Kaniečnie. U teatry ŭsio jak u našym hramadstvie, ničoha nie adroźnivajecca. Teatr, moža, navat u avanhardzie hetaha ruchu, bo my artysty i, vychodziačy na scenu, musim kazać pra samaje važnaje — pra dabro i zło, pra čałaviečuju hodnaść, pra vartyja ŭčynki. A kali bačyš vakoł taki dysanans, vychad na scenu stanovicca kryvadušnym. Artysty ŭsio adčuvajuć bolš vostra i adpaviedna reahujuć. Kali jašče my źbirali podpisy ŭ padtrymku kupałaŭcaŭ, u nas padpisalisia salisty, zasłužanyja i narodnyja artysty, viadučyja dyryžory, režysiory-pastanoŭščyki — usie jany vykazali svaju pazicyju.
— Ci adčuvali vy honar pracavać u Vialikim i być datyčnym da jaho?
— Kaniečnie, teatr byŭ navat nie miescam pracy, a maim rodnym domam. Heta moj pieršy i adziny teatr, tut ja naradziŭsia jak artyst i śpiavak, na jaho scenie adbyŭsia moj pieršy opierny śpiektakl — heta byŭ «Jaŭhien Aniehin», tamu, viadoma, dla mianie heta vialikaja reč.
— Vy pieražyvajecie praz zvalnieńnie?
— Ja prosta rablu toje, što mušu rabić, toje, što mnie padkazvajuć serca i sumleńnie. Viadoma, niepryjemna być zvolnienym, jość niaŭpeŭnienaść u zaŭtrašnim dni, ale što zrobiš, ciapier usie biełarusy ŭ takich umovach. Majo sumleńnie mnie daražejšaje za astatnija rečy.
Učora z teatra byli taksama zvolnienyja pieršaja skrypka arkiestra Rehina Sarkisava, skrypačka Ała Džyhan, altystka Alaksandra Paciomina i dyryžor Andrej Hałanaŭ. Tym časam pres-słužba Vialikaha paviedamiła, što ŭ suviazi z epidemijałahičnaj situacyjaj da 20 listapada ŭ teatry admienienyja ŭsie śpiektakli i kancerty.
