Škoła i tak dehraduje ŭsio bolej i bolej! — vykładčyca Julija Čarniaŭskaja pra inicyjatyvu admianić damašnija zadańni
Zahadčyca adździaleńnia hihijeny dziaciej i padletkaŭ Respublikanskaha centra hihijeny, epidemijałohii i hramadskaha zdaroŭja Ała Małachava prapanavała siońnia admianić damašnija zadańni dla školnikaŭ.
«U šmatlikich padručnikach materyjał vykładzieny vielmi składana, dzieciam davodzicca vučycca z dapamohaj baćkoŭ. Hetuju prablemu treba vyrašać. Taksama chaciełasia b, što Ministerstva adukacyi išło da taho, kab dzieciam nie zadavali chatnich zadańniaŭ», — skazała jana.
Inicyjatyvu prakamientavała ŭ svaim fejsbuku vykładčyca Julija Čarniaŭskaja.
«Da dziaciej ja staŭlusia ź piaščotaj — što, zrešty, nie aryhinalna dla žančyny. Ale dziaciej-školnikaŭ u majoj siamji niama. I kali ja čytaju pra toje, jak jany pierahružanyja ŭ škole, mianie źbiantežanaść biare: žach prosta. Pry tym, što ŭ ich nie adzin, jak raniej, a dva vychodnyja; śviataŭ u paraŭnańni z maim, skažam, dziacinstvam — bolš; u małodšaj škole ŭ treciaj čverci (i praŭda, samaj ciažkaj) dadatkovyja kanikuły. Pry tym, što dla taho, kab zrabić dakład, zaraz zusim nie treba parycca ŭ biblijatekach. TSA, multymiedyja. I h.d. Kažuć pra ciažar partfielaŭ, ale ja nie viedaju, z čaho jany tak paciaželi: naŭrad ci na ŭrok patrabujuć bolš za adzin padručnik (tak było zaŭsiody - padručnik, sšytki, źmienku).
Voś ciapier prapanujuć vyzvalić dziaciej ad chatniaha zadańnia (jano, maŭlaŭ, ciažkoje, niepasilnaje dla dziciaci). Nam taksama było ciažka, i dapamoha baćkoŭ taksama patrebna była, i heta ŭsprymałasia jak norma. Škoła nikoli nie była zabaŭlalnym mierapryjemstvam. Čamu jana ciapier stała zdavacca niemahčyma ciažkaj? Nastaŭniki bolš zadajuć i pytajucca? Och, sumniavajusia:
za 26 hadoŭ pracy ŭ VNU ja cudoŭna baču dynamiku viedaŭ abituryjentaŭ - a značyć, studentaŭ, a značyć, prafiesijanałaŭ. Jany ŭsio nižej i nižej — pryčym, štohod i zaŭvažna. My možam, viadoma, skaracić školnyja viedy da minimumu — ale ci varta tady smutkavać ab adsutnaści navuki, ab słabym intelektualnym žyćci krainy, ab uzroŭni adukacyi ludziej? Albo vučymsia — albo nie.
Ale tady nie chnyčam. Tady prosta hadujem nievukaŭ — i robim heta śviadoma, pad łozunham «kožnamu dziciaci - ščaślivaje dziacinstva». Bo i toje, i inšaje adnačasova — heta jak u aniekdocie: «Dabrynia Izrailevič, vy albo kryž zdymicie, albo majtki nadzieńcie».
