Homielskaja babula pra słavu ŭ internecie: «Brudu mnoha, a hrošaj bolš nie stała»

«Naša Niva» datelefanavałasia da lehiendarnaj u intenecie babuli-hitarystki z Homiela, čyj rolik na JUTubie sabraŭ čatyry miljony prahladaŭ. Lidzija Drabyšeŭskaja nie lubić žurnalistaŭ — kaža, paśla materyjałaŭ u hazietach jaje pačynajuć abražać.

«Tolki brudam palivajuć uvieś čas, — skardziłasia na žyćcio spadarynia Drabyšeŭskaja. — Stolki brudu na mianie vyliłasia, što prosta strašna. A hrošaj bolej nie stała — jak i raniej, tolki toje, što ŭ skrynačku kinuli».

Ź jašče bolšaj niepryjemnaściu Lidzija zhadvaje rasijskaje šou «Chvilina słavy», kudy jaje adpravili prychilniki.

«Ja sama tudy nie chacieła, mnie navat soramna dahetul, — raskazvaje piensijanierka. — Ja hraju pieśniu „Ja lublu tiebia, žyzń“, a tam siadzić ichniaja Mańka (Maryja Šukšyna, siabra žury) i kaža: „A što heta, kałychanka niejkaja?“ A jaje Maślakoŭ tady pa rukach plasnuŭ — maŭlaŭ, maŭčy. A pieramahli niejkija invalidy, ja nie razumieju — heta invalidny konkurs? Ja šmat z kim razmaŭlała, mnie ŭsie i kažuć, što heta padstaŭnoje».

Płany internet-supolnaści dapamahčy Drabyšeŭskaj taksama nie skončylisia ničym — zbor hrošaŭ tak i nie pačaŭsia. «

Pra mianie pisali, maŭlaŭ, mnie pieraviali hrošy dla apieracyi na sercy, hechta ŭsio łuchta, ničoha takoha nie było

, — kaža piensijanierka. Jana imkniecca paźbiehnuć dalejšaj papularnaści ŭ siecivie: «Dla mianie hałoŭnaje, kab ihrać davali, kab nie čapali. A paśla ŭsich hetych artykułaŭ na vulicu soramna było vyjści».

Jana i nadalej źbirajecca hrać na vulicy. «Voś jak sakavik budzie, plus dziesiać, dyk ja adrazu i pajdu, — kaža jana. — Ja ciapier frantavyja pieśni vuču. Mnie padaryli dysk, ja vyvučyła pieśni, troški pierarabiła pad siabie — ja vieršy volna składaju, voś i budu śpiavać na vulicy».

Kali havorka zachodzić pra muzyku, hołas spadaryni Lidzii mianiajecca, źnikajuć niarvovyja notki, jana pačynaje raskazvać achvotna.

«Ja ŭ dziacinstvie ŭ vioscy žyła. Nie lubiła kampanij, śviniej paśviła. Jašče da vajny pačała ihrać — spačatku na travincy (ź jaje duchavy prosta robicca), paśla na hrabieńčyku z papirosnaj papieraj. Adnojčy baćka zrabiŭ bałałajku dla starejšaj siastry, a mnie nie dazvalaŭ da jaje dakranacca. Ja hladzieła, jak jana vučycca, i ŭsio zapaminała. Adnojčy siamja pajechała ŭ pole, ja zastałasia adna, uziała bałałajku (mnie zabaraniali, usio dobraje zaŭždy zabaraniajecca) i pačała ŭsie pieśni hrać, jakija dzieŭki na vulicy śpiavali. Ja not nie viedaju, ja pad słovy padbiraju. Baćka spačatku vielmi razzłavaŭsia na mianie, ale siastra skazała: chaj hraje, ja nie budu.

Ja na domry, na skrypcy, na mandalinie, akardeonie, harmoniku, hubnym harmoniku — na ŭsim ihrała».

Svoj hitarny styl piensijanierka ličyć sakretnym i nikoli pra jaho nie raskaža.

«Tut da mianie ź Minska hitarny virtuoz pryjechaŭ, chacieŭ dysk zapisać. A ja jamu kažu, kali ty virtuoz — syhraj „Kaciušu“. A jon nie moža, voś i ŭvieś virtuoz.

Nichto ŭ śviecie tak nie ihraje, jak ja, a heta vielmi zručna — i palcam nie škodzić, i bolej mieładyčna atrymlivajecca.

Ci voś školniki padychodziać z hitarami, ale jany tak nie ŭmiejuć. Heta moj sakret, jak ja ihraju, ja nikomu nie skažu».

Pačuć Lidziju Drabyšeŭskuju možna budzie ź viasny ŭ Homieli, jana zazvyčaj ihraje i śpiavaje na vulicy Karpoviča.

Tam možna i addać joj leptu.

Juraś Uskoŭ

Chočaš padzialicca važnaj infarmacyjaj
ananimna i kanfidencyjna? Pišycie redaktaru
«Našaj Nivy» ŭ TH