За Беларусь трэба змагацца. І толькі за Беларусь.

«З бітвы ў ляшскай краіне
Мчыш ты, рыцар-ліцвіне, –
Меч аголены над галавою.
Конь твой белы, бы з снегу,
Гром абгоніць у бегу –
Іскры толькі ды пыл за табою».

II
«Я – ліцвінаў Пагоня,
Меч сынам нясу ў звоне –
Ён крывёй яшчэ ляшскай дыміцца.
Змалку бітвы хай знаюць,
Да крыві прывыкаюць,
Што я ліў і што зноў будзе ліцца.

III
А ў кургане я лягу –
Хай сыны меч пры сцягу
Мой павесяць з сяброўкай-касою.
Ды па мне хай не плачуць,
Як той меч будуць бачыць –
Пакідаю для славы ім зброю».

IV
«Што ляціш, Орле белы.
Ты з Літвы, ачмурэлы?
Бы кап’ё, твая вострая дзюба.
Грудзі з дзюбаю тою
Ты запэцкаў крывёю.
Сядзь ля Нёмна, змый кроў. Як тут люба!»