častka doŭhaj sieryi "Našy Ziołki", ź jakoj maru zrabić knihu

⤷ cikava. dziakuj 🍀

Pamiataju hety kviat. Jaho šmat było ŭ łuhach. Małymi chadzili z čyhunki da vioski piecham, bo śmiłavicki aŭtobus išoŭ liudzmi napchaty, da plieški, i nas by ŭ im padušyli. Piecham, napramki, łuhami, 7 km. toj darohi, atrymlivałasia, alie išli doŭha, bo stolki ŭsiaho cikavaha sustrakałasia, nia bačanaha, novaha, i ja ŭvieś čas adstavaŭ, a ŭsim davodziłasia spyniacca i čakać mianie. Heta jašče da škoły było, alie ja pamiataju... Žančyna niesła hetyja kvietki. U bieraściáncy jany byli vyhliadali, jak niby adzin žoŭty puchnaty hrudók. Jana ŭbačyła maju cikaŭnaść i skazała mnie, što heta kvietki, i što jany majuć nazvu "Ilviny zieŭ", i patłumačyła čamu, bo, maŭliaŭ, butončyk hetaj kvietki padobny da pysy ilva, jaki paziachaje... Jon i sapraŭdy mieŭ toje padabienstva. A ŭ tym łuzie tych kvietak było cełaje mora.

Jakaja k čortu słavianskaja bahinia čaho-ta tam, akścicieś. I nie śpiecyjalist pačuje, što "Dzivanna" heta prystasavana ad "Dziana", rymskaja bahinia raślin i palavańnia. Nijakaj staražytnaści, nie vydumvajcie.