Што значыць наскок на Беларусь у ААН. Піша Арцём Гарбацэвіч
У Нью-Ёрку праходзіць сесія Генеральнай Асамблеі ААН, на якой лідары краін абмяркоўваюць розныя міжнародныя праблемы і шляхі іх вырашэнняў. І сярод змены клімату, пандэміі, М’янмы і Афганістана пачэснае месца займае Беларусь, па якой ужо прайшліся і суседзі, і не суседзі.
Прэзідэнт Польшчы Анджэй Дуда абвінаваціў Лукашэнку ў арганізацыі міграцыйнага крызісу на мяжы з ЕС і нагадаў пра рэпрэсіі і маштабы ўцёкаў з Беларусі.
Прэзідэнт Латвіі Эгілс Левітс заявіў, што «Беларусь эксплуатуе і падстаўляе пад рызыку безабаронных людзей з розных рэгіёнаў, […] каб дэстабілізаваць Еўропу».
Літоўскі прэзідэнт Гітанас Наўседа адзначыў, што на Мінску ляжыць адказнасць за арганізацыю міграцыйнага крызісу, таксама ён нагадаў пра фальсіфікаваныя выбары і рэпрэсіі. Нават славакі прайшліся па Лукашэнку, згадаў яго і прэзідэнт ЗША Джо Байдэн.
Дзейныя дыпламаты лічаць, што такі сінхранізаваны наскок на афіцыйны Мінск азначае адно: перагляд палітыкі ў дачыненні да Лукашэнкі з боку развітога свету ўжо прайшоў пункт незвароту.
Да жніўня 2020 года падавалася, што рэжым Лукашэнкі з’яўляецца часткай вырашэння вялікай рэгіянальнай праблемы. Што ён таксама спрыяе, хай і асаблівым чынам, развіццю беларускай дзяржаўнасці, станаўленню нацыі, стабільнасці ў рэгіёне. Што ён здольны весці палітыку ў нацыянальных інтарэсах і ў інтарэсах рэгіянальнай бяспекі. Што рэжым складаны, але ўсё ж партнёр і гатовы да дыялогу.
Пасля 2020 года стала ясна, што рэжым — не інструмент вырашэння праблемы, гэта і ёсць праблема.
Што Лукашэнка не здольны адаптавацца і стаць еўрапейскім палітыкам. Што рэжым пераўтварае высокакваліфікаваных спецыялістаў ва ўцекачоў. Што ў краіне больш за 670 палітвязняў.
Што ён пераўтварае тэрыторыю краіны ў адстойнік для мігрантаў, парушае авіяцыйныя правілы, пагражае пераглядам дамоваў аб узбраенні. Што замест працы на карысць стабільнасці і рэгіянальнай бяспекі становіцца крыніцай міжнародных праблем.
Лідары Захаду публічна канстатуюць: вырашэнне праблемы — новыя сумленныя выбары без Лукашэнкі, вызваленне палітвязняў і дыялог. Насуперак прапагандзе, Беларусь знаходзіцца на парадку дня.
Цяпер многае залежыць ад таго, з чым Макей пройдзецца па калідорах ААН, што прапануе дзеячам заходняга свету (пакуль што вядома, што яго прынялі толькі прадстаўнікі Ірана, Нікарагуа і Турцыі).
Але не выглядае, што Макей прывёз з сабой аліўкавую галінку міру. Найхутчэй, будзе звыклае «давядзенне аб’ектыўнай інфармацыі да замежных партнёраў».
Імаверна, заходнікі праз Макея паспрабуюць данесці мэсэдж з патрабаваннем змяніць палітыку і пайсці на нармалізацыю.
Гэты мэсэдж Лукашэнка, падаецца, праігнаруе, як рабіў гэта не раз, бо надта вялікая незадаволенасць у краіне.
Выглядае, што палітыка ціску санкцыямі і змушэння да дыялогу сілай не будзе спынена да моманту дасягнення мэты, агучанай за трыбунай ААН, калі трэба — да 2025 года.
