«Упершыню ў жыцці схадзіўшы на выбары і прагаласаваўшы за Ціханоўскую, Шатроў трапіў пад санкцыі як вораг дэмакратыі»
Арцём Гарбацэвіч піша пра бізнэсмена Аляксандра Шатрова, уключанага ў санкцыйныя спісы Еўрасаюза.
Гісторыя Аляксандра Шатрова ў многім паказальна трагічная.
Упершыню ў жыцці схадзіўшы на выбары і прагаласаваўшы, як лічаць у калектыве, за Ціханоўскую, ён ужо праз некалькі месяцаў трапіў пад санкцыі як вораг дэмакратыі.
Напэўна, некалі шырокім колам стане вядома пра вартыя павагі ўчынкі гэтага чалавека ў дні пачатку нацыянальнай катастрофы 2020-га, але дакладна пазней: сядзенне на шпагаце паміж двума агнямі пакуль не спрыяе шчыраванню.
Аляксандр Шатроў
Сам ён рос у Расіі і аказаўся ў Беларусі ў 2003-м годзе, адкрыўшы тут невялікую кампанію UTL. Маці Шатрова з Рагачова, яна ўжо памерла, бацька таксама. Ён, дарэчы, працаваў у КДБ.
Сам «Сінэзіс», які таксама трапіў пад санкцыі і стаў нагодай для персанальных абмежаванняў, узнік у 2007-м годзе.
Кампанія займаецца праграмамі для кіравання масавымі акцыямі (займалася гэтым на Еўрапейскіх гульнях у Мінску), штучным інтэлектам і сістэмамі кантролю грамадскай бяспекі.
Самы скандальны прадукт — Kipod.
Меркавалася, што сістэма аб'яднае камеры па ўсёй краіне, і ў агульным відэапатоку можна будзе выяўляць асоб, якія знаходзяцца ў вышуку.
Зацікаўленыя — дзяржаўныя сілавыя органы.
Сам па сабе Kipod наўрад ці можа быць расцэнены як рэпрэсіўная сістэма — гэта прадукт для ідэальнага свету, дзе карыстальнікам праграма патрэбна для абароны законнасці, а не для палітычных рэпрэсій. Такія сістэмы дзейнічаюць у дэмакратычных краінах, якія (пакуль яшчэ) нават больш насычаныя камерамі, чым Беларусь.
У нашай жа рэальнасці паўстала пытанне, хто і для чаго выкарыстоўвае сістэму.
Так, вядома, што палітзняволенага Мікалая Дзядка вылічылі з дапамогай Kipod.
А каго яшчэ? Некалі даведаемся.
Ці прынёс Kipod Шатрову грошы? Наўрад ці.
Лёс і кампаніі, і сістэмы трагічны. У ідэале меркавалася, што, стаўшы аператарам сістэмы, «Сінэзіс» (цяпер у назве аператара гэтага слова няма і кампанія называецца «24х7 Паноптэс») распрацуе прадукт, да якога будуць падключаныя сотні тысяч камер па ўсёй краіне, у выніку чаго аператар будзе мець грошы ад абанентаў, а сілавікі — інфармацыю.
Але ў рэальнасці аказалася так, што дзяржава не змагла забяспечыць падключэнне нават сваіх аб'ектаў: камеры дарагія, абаненцкая плата таксама. Ну які выканкам ці школа пачнуць падключаць сістэму, калі і на больш важнае грошы не заўсёды ёсць?
З прыватнікам гісторыя такая ж: навошта на пустым месцы ствараць дадатковую графу выдаткаў без відавочнай уласнай выгады? Так і не прыжылося.
Можа быць, дзяржава б неяк і магла «паспрыяць» укараненню сістэмы, напрыклад, зрабіўшы яе падключэнне такім жа абавязковым для прадпрыемстваў, як і наяўнасць пажарнага апавяшчальніка, але нешта не атрымалася: можа быць, не апошняе значэнне тут мела змена кіраўніцтва ААЦ.
Унутраныя інтрыгі дзяржаўных інстытуцый, якія не разумелі, чаму права перспектыўнага заробку аддадзена прыватніку, прывялі да таго, што ў пачатку года права быць тэхнічным аператарам сістэмы грамадскага маніторынгу перадалі «Белтэлекаму».
У выніку «24х7 Паноптэс» са сваім Kipod балансуе на мяжы банкруцтва — затрачаныя на распрацоўку грошы ніколі не будуць адбітыя, бо камеры не падключаныя. Па нашай інфармацыі, месячная выручка складае каля 90 тысяч рублёў, месячныя выдаткі — каля 180 тысяч рублёў.
Нясплачаных крэдытаў — на 3,7 мільёна рублёў.
У выніку кампаніі застаецца або банкруціцца, або нейкім чынам спрабаваць вярнуць грошы ў дзяржавы, супрацоўніцтва з якой не ўдалося. Да таго ж вяртаць грошы прыйдзецца і Аляксею Алексіну, які некалі ўваходзіў у «Сінэзіс» як чысты інвестар, але, не атрымаўшы чаканага прыбытку, просіць частку інвестыцый назад.
Чытайце таксама. Распрацоўшчык нацыянальнай сістэмы відэаназірання: У Беларусь трапіў выпадкова. Забараняю беларускую мову ў чатах
