Вось Азгура то можна называць беларускім скульптарам, у адрозненне ад (напрыклад) Цадкіна, ад Шагала (калі казаць пра мастакоў). Бо ён працаваў у рэчышчы (афіцыёзнай) беларускай культуры, ствараў партрэты яе дзеячоў і ўсяляк засведчыў гэтую сваю засвоенасць.

А што да мастакоў парыжскай школы, або класікаў літвінскай літаратуры і музыкі ХІХ ст. - нельга іх называць беларусамі, "беларускімі". Сувязь з сучаснай краінай праз месца нараджэння - так, важна згадваць, накшталт "мяст. Мастаковічы... цяпер у Беларусі"

Проста такая феадальна-бюракратычная "беларусізацыя", якая прынятая ў сьведаміцкім патрыятызме, насамрэч шкодная. Бо яна падмяняе рэальную працу па засваенні творчага даробку не толькі людзей, але і іх школ, асяродкаў, творчых плыняў, эпох, культур. Ёсць такі выраз - "наклейванне ярлыкоў". Ён ужываецца ў іншым кантэксце, але цалкам можа быць дастасаваны і да гэтай фальшывай "беларусізацыі". У гэтым выпадку ярлыкі лёгка адклейваюцца і агаляюць канцэптуальнае жабрацтва Беларушчыны.