«Тысяча рублёў — лёгка, гэта ўнікальны прадукт». Жыхарка Гродна ў дэкрэце прыдумала прыбытковы занятак
Калі сабраць бізнэс-гісторыі, якія складаюць жанчыны ў дэкрэтным адпачынку, атрымаецца таўшчэзная кніга. Юлія прыдумала і робіць у Гродне японскія дэсерты моці. Калі яна прыгатавала першыя пірожныя, яна абсалютна не разумела, які па смаку арыгінал. Яе гісторыю распавядае Onliner.
Калі вы ведаеце, што такое моці, вы, імаверна, аматар анімэ.
— Японцы, хутчэй за ўсё, дзівяцца, калі спрабуюць еўрапейскую інтэрпрэтацыю сваіх моці. Яны самі дадаюць у цеста начынку з бабовай пасты анко або фасолі. Па легендзе, у канцы мінулага стагоддзя хтосьці (ці японцы, ці амерыканцы) вырашыў адаптаваць гэтую штуку ў ЗША і паклаў у марожанае начынку з агародніны — і атрымалася моці айскрым. Потым дэсерт пайшоў у Еўропу. А затым хтосьці прыдумаў начынку на аснове вяршкоў і мяккіх сыроў з фруктамі. Гэта настолькі новы кірунак, што калі вы спрабавалі моці ў Санкт-Пецярбургу, то чулі папулярную назву «піцерскі дэсерт», — расказвае Юлія.
Торты! Не, пернікі! Што рабіць?!
Дарога да моці ў Юліі пачалася ў 2017 годзе, калі маладая маці, архітэктар па адукацыі, якая жадала рабіць нешта, акрамя догляду за дзіцем, пайшла на кулінарныя курсы, каб навучыцца пячы торты.
— Я хацела падзарабіць. Скончыла курсы, пачала пячы. Нават нешта атрымлівалася. Але потым па сямейных абставінах перастала. І не думала, што некалі вярнуся да гэтай тэмы.
Адразу другі дэкрэт — і зноў думка: што рабіць?
— Пра торты забылася і закінула акаўнт. Калі аднаму дзіцяці 3 гады, а другому некалькі месяцаў, рабіць торты нерэальна. Гэта працэс, які патрабуе доўгага перыяду працы.
Я стала думаць: што можна рабіць уначы, пакуль дзеці спяць? І каб суседзяў не разбудзіць. Вырашыла, што пернікі падыдуць. Як прадаваць? Вядома ж, праз мой торт-акаўнт, дзе 300 чалавек чакаюць майго вяртання. Аказалася, ніхто не чакаў. Затое я пачала займацца вывучэннем прасоўвання прадукту ў Instagram.
Пернікі таксама не падыходзяць
У выніку пернікі пачалі паціху прадавацца, але мала. Пернік ён і ёсць пернік, як яго ні ўпрыгожвай.
— Патрэбны быў больш інстаграмны дэсерт — як эклер, толькі круглы і з рознымі начынкамі. Напрыклад, прафітролі, залітыя глазурай — я так сабе ўяўляла.
І вось аднойчы, гартаючы стужку, я ўбачыла ружовы шарык. Толькі ўнутры ён аказаўся зусім не прафітроль. Так я пазнаёмілася з моці.
Паглядзела пару відэа аб вытворчасці — божа, як складана. Заварное рысавае цеста і складаныя начынкі: чыз, вяршкі, маскарпоне, фруктовыя…
Таму зірнула, хто робіць такое ў нас. У Гродне — ніхто, у Мінску на той момант — ніхто. Статыстыка Google паказвала 60 запытаў з Беларусі за год. Зразумела, чаму ніхто не робіць моці: пра іх яшчэ ніхто не ведае! Трэба рабіць.
Знайшла ў Расіі дзяўчыну, купіла курс. З яе ж дапамогай прывезла сабе пару пакетаў клейкай рысавай мукі: у нас такой няма ў крамах. Зрабіла. Паспрабавала. Дзіўна.
Каб развеяць сумневы, прыгатавала яшчэ некалькі штук для блізкіх: не можа ж быць, што ўвесь свет есць, а нам не даспадобы. Сяброўкі ацанілі на ўра, мама, у якой кансерватыўны густ, таксама сказала, што крута. Значыць, працягваю!
Распрацавала стратэгію маркетынгу і SMM — і пачала. Зрабіла лагатып і новы акаўнт, каб не быў падобны да хатняга кандытара.
Навошта ў назве «Гродна»?
— Назвала «Моці-Гродна», таму што я з Гродна. Калі проста «Моці», то будзе трафік з іншых гарадоў і нават краін. Навошта? Мне патрэбныя былі мэтавыя падпісчыкі, якія знаходзяцца побач і змогуць палюбіць моці.
330 тысяч чалавек дастаткова, каб закрыць магчымасці адной дэкрэтніцы.
У Мінск наладзіла дастаўку праз маршрутку — і гэта не ўсім зручна. Ну хоць так.
Пра лічбы
— Я займаюся вытворчасцю моці менш за паўтара года, ужо выйшла на стабільныя лічбы. Аб'ёмы невялікія. Калі напружыцца, за дзень магу зрабіць 10 скрыначак, калі з адной начынкай — больш. Але гэта столь.
Такому прадпрымальніку, як я, дастаткова пары дзясяткаў пастаянных кліентаў і некалькі дзясяткаў выпадковых. Калі будзе сто — крута. Гатаваць моці ў аб'ёме 10—20 скрыначак і зарабляць 1000 рублёў можна. З іх не забудзьцеся заплаціць 60 рублёў падатку — у Гродне столькі.
— Як вы вызначалі цэны на нікому не вядомы прадукт?
— Мне не было ад чаго адштурхнуцца і не было, дзе падгледзець. Таму, з аднаго боку, палічыла сабекошт, з другога — абмежавалася лічбай, каб людзі не звар'яцелі. Атрымалася спачатку прыкладна 7 рублёў за штуку, пасля падаражання мукі — 8. Але па штуках я не прадаю — толькі пакункамі па 4, 6 або 9 пірожных. Яны вялікія, па 100 грамаў.
Шмат хто кажа, што дорага. Але ўвогуле, прадукт дарагі ў вытворчасці. Калі гнацца за рэнтабельнасцю — гэта медавікі.
Як гэта развіваць?
— Гэта мая нявырашаная праблема. Пакуль не магу: не хопіць часу для дзяцей. Хутка пачынаецца сезон падарункаў — напружуся і буду гатаваць больш. Потым трэба развівацца. Складана, але мне будзе сумна, калі я не паспрабую. Ёсць варыянт з цэхам, ёсць варыянт з наёмнымі людзьмі, ёсць варыянт з кавярнямі. Ёсць варыянт продажу чагосьці тыпу франшызы: вучыць ахвотных рабіць моці ў іншых гарадах — і буду як маці моці ўсёй Беларусі.
